ಇದೇನಾ ಸಭ್ಯತೆ, ಇದೇನಾ ಸಂಸೃತಿ?

- ರವಿಶಂಕರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ

ಇದು ಹೇಳಿ ಕೇಳಿ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಯುಗ. ಇಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಗುರಿ ತಲುಪುವ ತವಕ. ತಮ್ಮ ಗುರಿ ತಲುಪುವ ಧಾವಂತದಲ್ಲಿ, ತಾವು ಯಾವ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ(?!) ಸಮರ್ಥನೆ ಇದೆ. ಈ ತರದ ಯೋಚನೆ ನನಗೇಕೆ ಬಂತು ಎಂದರೆ, ಮೊನ್ನೆ ಕಚೇರಿಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಟ್ರಾಫಿಕ್ ನಲ್ಲಿ ಪಾದಚಾರಿ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಜನರು ನುಗ್ಗುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಕಂಡೆ. ಯಾಕೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟೊಂದು ಗಡಿಬಿಡಿ? ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಜನರಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಸಮಯದ ಅಭಾವವಿದೆಯೇ? ಅಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವಾ?! ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕಚೇರಿಗೆ ಹೋಗವಾಗಲೂ, ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುವಾಗಲೂ ಗಡಿಬಿಡಿ! 

ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಪಾದಚಾರಿ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದು ಕಂಡರೆ ಸಾಕು, ಅವನ ಹಿಂದೆ ಸಾಲಾಗಿ ಕುರಿಗಳಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ನುಗ್ಗುವುದು. ಇದು ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತರ/ ನಾಗರೀಕರ ಲಕ್ಷಣವಾ? ಅಂತ ನನಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗರು ತಾವು ಮಾಹಿತಿ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದವರು ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಕನಿಷ್ಟ ನಾಗರಿಕ ಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ವರ್ತಿಸುವಾಗ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ನಾನು ನೋಡಿದಂತೆ ಹೀಗೆ ನಿಯಮ ಉಲ್ಲಂಘನೆ ಮಾಡುವವರಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲು ಜನರು ೨೦-೪೦ ವರ್ಷ ವಯೋಮಾನದವರು. ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ವಿದ್ಯಾವಂತರೆ ಇರಬೇಕು. ಹಾಗಾದರೆ ವಿದ್ಯಾವಂತರಿಗೆ ಕನಿಷ್ಟ ಜ್ಞಾನ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಏನನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ? ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಏನೋ ದೋಷವಿರಬೇಕು. ನಾವು ಲಕ್ಷ-ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತೇವಲ್ಲ, ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಏನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ?!  

ನಮ್ಮ ಅಕ್ಕ-ಪಕ್ಕದ ಜನರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಸಹಾನುಭೂತಿ-ಕರುಣೆ ಇಲ್ಲದ ಜನಾಂಗವನ್ನು ನಾವು ತಯಾರುಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವಾ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮಂತೆಯೇ ಇತರರೂ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಸತ್ಯ ನಾವು ಅರಿತರೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಸಣ್ಣಮಟ್ಟಿನ ಪರಿಹಾರವಾದರೂ ಸಿಕ್ಕೀತು ಎಂದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.