ಫಸ್ಟ್ ಶೋ... - ಭಾಗ ೧

- ಧನುಷ್‍ಗೌಡ (ಆದರ್ಶ ಮಹದೇವ)

‘ಮುಂಬೈ ಮೇರಿ ಜಾನ್’, ಇದು ಅಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಹೇಳುವ ಮಾತು. ಇದಕ್ಕೆ ನಾನೇನು ಹೊರತಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿ ಬಿಟ್ಟು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೇ ಬರಲೊಪ್ಪದವನು, ಮುಂಬೈಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಎಂಟು ತಿಂಗಳು ವಾಸಿಸಿದ್ದೇನೆಂದರೆ ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಮಿತ್ರ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದು  ಆಶ್ಚರ್ಯದ ಸಂಗತಿಯೇನಲ್ಲ. ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನಡೆದ ಒಂದು ಘಟನೆ ನನ್ನನ್ನು ಎಂಟು ವರುಷ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ನನ್ನ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.

ಮುಂಬೈ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ನನಗೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುವುದು, ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜ್, ಭಾಳ್ ಠಾಕ್ರೆ, ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನ್, ಬಾಲಿವುಡ್, ಅಮಿತಾಬ್ ಬಚ್ಚನ್, ರಾಜ್‍ಕಪೂರ್, ಅಲ್ಲಿನ ಭೂಗತಲೋಕ ಮುಂತಾದವು. ಅಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಹೊಸ ಅನುಭವವೇ. ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಬಸ್ಸನ್ನಿಳಿದು ಮುಲುಂದ್‍ನ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾದದ್ದು, ಆತಂಕದಲ್ಲೇ ಮುಲುಂದ್ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಆಟೋದವನ ಜೊತೆ ಹತ್ತಿರದ ಬಸ್ಸು ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೋದದ್ದು, ಅವನು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಆಟೋ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಬಂದು ನನಗಾಗಿ ಐದು ನಿಮಿಷ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾದು ನಂತರ ಬಸ್ಸಿನ ನಿರ್ವಾಹಕನಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಮುಲುಂದ್‍ನಲ್ಲಿ ಇಳಿಸಲು ಹೇಳಿ ನಂತರ ಹೊರಟಿದ್ದು, ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನ್ ಸಮೀಪದ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿಯದೆ ಕೊನೆ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿದು ಪಜೀತಿಗೀಡಾಗಿದ್ದು, ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಆಟೋದವನಿಗೆ ಬಾಂಡುಪ್  ಪೂರ್ವ ಹಾಗೂ ಪಶ್ಚಿಮ ಎಂದು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಕೇಳಿ ಹೇಳಿದ್ದು, ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನ್ ಪಯಣ, ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಲ್, ಮಲ್ಟಿಫ್ಲೆಕ್ಸ್, ಯಾವುದೋ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ-ಚೊಕ್ಕದಾಗಿದ್ದ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಸುಂಟರಗಾಳಿ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದ್ದು, ತೆಂಗಿನ ತುರಿಯ ಉತ್ತಪ್ಪ (ನನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿನ ತಿನಿಸು) ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದದ್ದು, ಹೋಟೆಲೊಂದರ ವಾರಾಂತ್ಯದ ನಾನ್‍ವೆಜ್ ಊಟ ಅದೂ ಶಾಹಿರಿ-ಸಂಗೀತದೊಂದಿಗೆ. ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಹನುಮಂತನ ಬಾಲದ ಹಾಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಜೀವನವನ್ನು ನೆನಸಿಕೊಂಡರೆ ಮನಸ್ಸು ‘ಜೀ ಲೆ ಏಕ್ ಔರ್ ಬಾರ್’ ಎನ್ನುತ್ತೆ. ಮುಂಬೈ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ತನ್ನತ್ತ ಸೆಳೆದು ತನ್ನವರನ್ನಾಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಾಯಾನಗರಿ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೆ ಯಾರು ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ನನ್ನನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಡಿದ್ದು ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನ್. ಮೊದಲು ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲ ‘ಎಲ್ಲರಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದು’ ಅದರ ಅರ್ಥ ತಿಳಿದದ್ದು ಅಲ್ಲೆ.
ನಾನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನಿನಲ್ಲಿ ಪಯಣಿಸಿದ್ದು ಶಾಯ್ನ್ ನಿಂದ - ಬಾಂಡುಪ್‍ವರೆಗೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 7 ಗಂಟೆಯ ಸಮಯದ ನನ್ನ ಟ್ರೈನ್ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಾಗುವ ವಿರುದ್ಧ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿತ್ತಾದ್ದರಿಂದ ಜನರೇಯಿಲ್ಲದ್ದ ಟ್ರೈನಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಜಾಗವಿದ್ದರೂ ಆರಾಮಾಗಿ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿನಿಂತುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲೇನೋ ಒಂದು ತರಹ ಆನಂದ. ಅದನ್ನು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವೇ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲವೆನಿಸುತ್ತದೆ ನನಗೆ.
ಒಂದು ಸಲ ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಟರ್ಮಿನಲ್‍ನಿಂದ ಬಾಂಡುಪ್‍ವರೆಗಿನ ಜನಸಂಧಣಿ ಜೊತೆಗಿನ ಪಯಣ ಮುಂಬೈ ಜೀವನದ ಎಲ್ಲ ಮಜಲಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಬಾರಿಗೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ತಂದಿರಿಸಿತು. ಅಷ್ಟೂ ಜನಸಂಧಣಿಯಲ್ಲೂ ಯಾರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ವಿಷಾದವಿಲ್ಲ, ನೋವಿಲ್ಲ, ಕೇವಲ ನಲಿವಷ್ಟೆ. ಸಿಗುವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಖುಷಿಯಿಂದ ‘ಹಲೋ’ ಎಂದು ಮುಗುಳ್ನಗುವುದು, ನಂತರ ನಿಲ್ದಾಣ ಬಂದಾಗ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಹೊರಡುವುದು. ಟ್ರೈನಿನೊಳಗೆ ಪಟಪಟನೆ ಸದ್ಧು ಮಾಡುವ ಇಸ್ಪೀಟು ಎಲೆಗಳು, ಅಂಕ ಬರೆಯಲು ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ. ಈ ಟ್ರೈನ್ ಪಯಣ ಬಹಳ ಕಿರಿಕಿರಿಯೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ಹಿಂಸೆಯ ನಂತರ ಸುತ್ತಲಿನ ಜನರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನನ್ನನ್ನೇ ಮರೆತ್ತಿದ್ದೆ. ಮುಂಬೈ ಲೋಕಲ್ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತವುದು-ಇಳಿಯುವುದು ಒಂದು ಕಲೆಯೇ ಸರಿ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಗುಂಪಲ್ಲಿ ಗೋವಿಂದ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಜನಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾವಿರಬೇಕು, ಅವರು ತಳ್ಳಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದೊಂದೇ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನಿಟ್ಟು ಮುಂದೆ ಸಾಗಬೇಕಷ್ಟೆ. ಅವರೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಹತ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಳಿಯಬೇಕಾದರೆ ಮತ್ತೆ ಆ ಗುಂಪಿನ ಮಧ್ಯ ತೂರಬೇಕು, ಮತ್ತದೇ ಪುನಾರವರ್ತನೆ. ಮೊದಲು ಹತ್ತುವಾಗ ನರಕಯಾತನೆಯೆನಿಸಿತು. ನಂತರ ಪ್ರತಿ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಜನರು ಹತ್ತಿಳಿಯುವುದನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತಾ ಆ ಕಲೆಗೆ ಬೆರಗಾಗಿದ್ದೆ. ಯಾರೊ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದರು, ನಾನು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಿದ್ದೆ. ಏಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಅವರ ಜೊತೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ್ದು ಹೆಮ್ಮೆಯೆನಿಸಿತು. ಎಷ್ಟು ಬಾಲಿಶವಲ್ಲವೇ? ಎಲೆಯಾಟ ಹಾಗು ಹತ್ತು-ಇಳಿಯುವ ಕಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಟ್ರೈನಿನಲ್ಲೇ ಪರಿಚಯವಾದವರೊಬ್ಬರು ಹೇಳಿದಾಗಲೆ ತಿಳಿದಿದ್ದು ನನ್ನ ನಿಲ್ದಾಣ ಬಂದಿದೆಯೆಂದು. ಕಾಲಿಡಲಾಗದಷ್ಟು ಜಾಗವಿಲ್ಲದೆ ನಿಂತಿದ್ದರೂ ಆ ಮೂವತ್ತು ನಿಮಿಷದ ಪಯಣ ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಮುಗಿದು ಹೋದಂತೆನಿಸಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿದ್ದು, ಅಲ್ಲಿಯ ಜೀವನವನ್ನು ನೆನಸಿಕೊಂಡರೆ ಮನಸ್ಸು ‘ಜೀ ಲೆ ಏಕ್ ಔರ್ ಬಾರ್’ ಎನ್ನುತ್ತೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೆ ಯಾರು ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಇದ್ದಾರೆ.

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು)