ನಮ್ಮ ಚೆಲುವೇಗೌಡರು – ಭಾಗ ೧

- ಮೋಹನ್ ಮೂರ್ತಿ ಮಾ ಕೆಂ

[ ಇದು ನಾನು ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ವ್ಯಾಸಂಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಾಗಿದ್ದ ಚೆಲುವೇಗೌಡರ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಎರಡು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಲೇಖನದ ಮೊದಲನೇ ಭಾಗ. ಎರಡನೇ ಹಾಗೂ ಅಂತಿಮ ಭಾಗ ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುವುದು. ಈ ಲೇಖನ ಮಾಲಿಕೆಯು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಚೆಲುವೇಗೌಡರ ಬಗೆಗಿನ ವಿವರಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳದೇ ಹೋದರೂ, ಅವರ ಜತೆಗೆ ಒಡನಾಡಿದ ಹಲವು ಘಟನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲ ಚೆಲುವೇಗೌಡರನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಓದುಗರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುವುದು ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶ.]


ಮಹೀಂದ್ರಾ ಅರ್ಮಡಾ
ಮಂಡ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿ ವ್ಯಾಸಂಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ದಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ನಿಲಯಕ್ಕೆ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಎದುರಿನಿಂದ ವೇಗವಾಗಿ ಬಂದ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮಹೀಂದ್ರ ಅರ್ಮಡಾ ಜೀಪೊಂದು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ವೇಗವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ನನ್ನಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತು. ನಾನು ಹಾಗೇ ಜೀಪಿನ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಜೀಪಿನ ಚಾಲಕ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ತಲೆ ಆಚೆ ಹಾಕಿ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದ. ನಾನು ಯಾರೋ ದಾರಿ ಕೇಳಲು ಕರೆಯುತ್ತಿರಬೇಕು ಎಂದು ಜೀಪಿನ ಹತ್ತಿರ ಹೋದೆ. ನಾನು ಜೀಪಿನ ಸಮೀಪಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ “ಅದರಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲೇನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀಯಾ ಅದರಲ್ಲಿ” ಅನ್ನುವ ಸುಪರಿಚಿತ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಅರೇ ನಮ್ಮ ಚೆಲುವೇಗೌಡರು!! ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು.
“ಸರ್ ಇಲ್ಲೇ ಎಂಟೆಕ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀನಿ ”
“ಯಾವ year”
“first year ಸರ್”
“ಅದರಲ್ಲಿ ಶನಿವಾರ, ಭಾನುವಾರ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೊಲ್ವ? .........ಓ ಅದರಲ್ಲಿ master degree ಅದರಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಹೋಗೋಕೆ ಆಗೋಲ್ಲ”
“ಹೌದು ಸರ್”
“ಸರಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದ್ಕೋ ಅದರಲ್ಲಿ”
“ಸರಿ ಸರ್”
ಇಷ್ಟು ಸಂಭಾಷಣೆ ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಜೀಪಿನ ಚಾಲಕನಿಗೆ ಹೊರಡಲು ಹೇಳಿದರು. ಜೀಪು ಚಲಿಸಲಾರಂಬಿಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ವೇಗ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಕಣ್ಮರೆಯಾಯಿತು. ನನಗೆ ಆ ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ’ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀರಾ’ ಎಂದು ಕೇಳುವುದಕ್ಕೂ ಮರೆತು ಹೋಗಿತ್ತು. ಹಾಗೇ ಹಳೆಯದೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ನಿಲಯದ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ.

ಕಾಡಹಾದಿಯ ಕಥೆ
ನಾನು ಪಿಯುಸಿ ಮುಗಿಸಿ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಯ ಕೂರ್ಗ್ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಟೆಕ್ನಾಲಜಿ (ಸಿಐಟಿ) ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಗೆ ಪ್ರವೇಶಾತಿ ದೊರಕಿದಾಗ ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಡದೇವನ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿದ್ದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಿಇಟಿಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸುತ್ತು ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊದಲನೆಯದು preliminary ಸುತ್ತು ಎರಡನೆಯದು admission ಸುತ್ತು. ಎರಡೂ ಸುತ್ತುಗಳ ನಡುವೆ ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳ ಅಂತರ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಏನಾಗಿದೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಮೊದಲನೆಯ ಸುತ್ತನ್ನು ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಜೊತೆ ಕಾಲೇಜನ್ನು ನೋಡಲು ಹೋಗುವುದೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ.

ಹೆಗ್ಗಡದೇವನ ಕೋಟೆಯಿಂದ, ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಗೆ ಎರಡು ಮಾರ್ಗಗಳಿವೆ.  ಒಂದು ಹುಣಸೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಗೋಣಿಕೊಪ್ಪ ತಲುಪಿ, ಗೋಣಿಕೊಪ್ಪದಿಂದ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಗೆ ಹೋಗುವುದು. ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಗ್ಗಡದೇವನ ಕೋಟೆಯಿಂದ ನಾಗರಹೊಳೆ ಅಭಯಾರಣ್ಯ, ಬಾಳೆಲೆ ಮೂಲಕ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆ ತಲುಪುವುದು. ಮೊದಲನೆಯ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಾರಿ ಬಸ್ಸು ಬದಲಿಸಬೇಕು. ಎರಡನೆಯ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಬಸ್ ಬದಲಿಸುವ ಅಗತ್ಯ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಗ್ಗಡದೇವನಕೋಟೆಯಿಂದ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಗೆ ನೇರ ಬಸ್ ಇದೆ. ಸಹಜವಾಗೇ ನಾವು ಈ ನೇರ ಮಾರ್ಗದ ಬಸ್ ನಲ್ಲಿ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಗೆ ಹೊರಟೆವು.

ಅದು ಬಹಳ ಹಳೆಯ ಬಸ್, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗುಂಡಿಯ ಮೂಲಕ ಹಾದು ಹೋದರೂ ಇಡೀ ಬಸ್ಸೇ ರಿಕ್ಟರ್ ಸ್ಕೇಲಿನ ಹತ್ತನೇ ಪ್ರಮಾಣದ ಭೂಕಂಪಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದಂತೆ ಒದರಾಡುತ್ತಿತ್ತು.  ಬಸ್ ಮಾರ್ಗ ನಾಗರಹೊಳೆ ಅಭಯಾರಣ್ಯದೊಳಗೆ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಕಾಡಿನ ನಿಜವಾದ  ಅನುಭವ ಜನರಿಗಾಗಲಿ ಎಂಬ ಮನೋಭಾವದಿಂದಲೋ ಏನೋ ಸರ್ಕಾರದವರು ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ರಿಪೇರಿ ಮಾಡುವ ಗೋಜಿಗೇ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಬಸ್ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನೆಲದ ಮೇಲೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲೂ ಹಾರಾಡುತ್ತಾ ನಮ್ಮನ್ನೂ ಬಸ್ಸಿನೊಳಗಡೆ ಹಾರಾಡಿಸುತ್ತಾ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾವೇ ಕಾಡು ಮನುಷ್ಯರಂತಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆವು.

ಆಟದ ಮೈದಾನ
ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿದದ್ದು ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಯಿಂದ ಐದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿ ಹಳ್ಳಿಗಟ್ಟು ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಊರಿನ ಹತ್ತಿರ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲು ಬಸ್ ಸೌಕರ್ಯ ಅಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಪೊನ್ನಂಪೇಟೆಯಿಂದ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟೆವು. ಆಟೋದವನು ಹಲವು ಕಾಫಿ ತೋಟಗಳಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮೈದಾನದ ಹತ್ತಿರ ನಮ್ಮನ್ನು ಇಳಿಸಿ ಹೊರಟು ಹೋದ. ನಾನು ಆಟದ ಮೈದಾನವೇ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಿರಬೇಕಾದರೆ ಕಾಲೇಜು ಹೇಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ವಿಶಾಲವಾದ ಮೈದಾನದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೋಡ್ ರೋಲರ್ ನಿಂತಿತ್ತು. ಅದರ ಸಮೀಪ  ಅಗಾಧ ಪ್ರಮಾಣದ ಮರಳು, ಜಲ್ಲಿಕಲ್ಲು ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿ ಜನಗಳ ಸುಳಿವೇ ಇಲ್ಲ. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಕಾಲೇಜು ಒಳಗೆಲ್ಲೋ ಇರಬೇಕು ಯಾರನ್ನಾದರೂ ದಾರಿ ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದೆಂದು ಯೋಚಿಸಿ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗೂಡಂಗಡಿಯಂತದ್ದು ಸಿಕ್ಕಿತು. ಆ ಅಂಗಡಿಯ ಮಾಲೀಕರ ಹೆಸರು ದೀಪಕ್. ದೀಪಕ್ ರನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ತಿಳಿದು ಬಂದಿದ್ದು ಇಷ್ಟು. ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜು ಆ ವರ್ಷವಷ್ಟೇ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅದಕ್ಕೆ ಸ್ವಂತ ಕಟ್ಟಡ ಇಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮೊದಲ ವರ್ಷ ಗೋಣಿಕೊಪ್ಪದ ಕಾವೇರಿ ಪಾಲಿಟೆಕ್ನಿಕ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ತರಗತಿಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ನಾನು ಯಾವುದನ್ನು ವಿಶಾಲವಾದ ಆಟದ ಮೈದಾನ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದೆನೋ ಅಲ್ಲೇ ಕಾಲೇಜು ಕಟ್ಟಡಗಳು ನಿರ್ಮಾಣಗೊಳ್ಳುವುದು. ಕಾಲೇಜು ಕಟ್ಟಡ ಸಂಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ನಂತರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆತರುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅರಿವಾದ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಗೋಣಿಕೊಪ್ಪಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದು ದೀಪಕ್ ರನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡು, ಗೋಣಿಕೊಪ್ಪದ ಕಾವೇರಿ ಪಾಲಿಟೆಕ್ನಿಕ್ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟೆವು.

ಮೊದಲ ಭೇಟಿ
ಗೋಣಿಕೊಪ್ಪದ ಕಾವೇರಿ ಪಾಲಿಟೆಕ್ನಿಕ್ ತಲುಪಿ ಅವರಿವರನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜಿನ ಕಛೇರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಆ ವಿಶಾಲವಾದ ಕಛೇರಿಯನ್ನು ಎರಡು ಭಾಗ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಮೊದಲನೇ ಭಾಗ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಿಗಾಗಿ ಎರಡನೇ ಭಾಗ ಆಡಳಿತ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಾಗಿ. ಆ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲೇ ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಆಸೀನರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಸಿಐಟಿ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜಿನ ಮೊದಲ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲ, ನಾನು ಮೊದಲ ಬ್ಯಾಚಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಮತ್ತು ಅದು ಅವರ ಜೊತೆಗಿನ ಮೊದಲ ಭೇಟಿ.

ಕನ್ನಡ ಚಲನಚಿತ್ರ ನಟ ಅಂಕಲ್ ಲೋಕನಾಥ್ ಶೈಲಿಯ ಕಿರುನಗೆಯೊಂದನ್ನು ನಮ್ಮಡೆಗೆ ಎಸೆದು ಕುಶಲೋಪರಿ ವಿಚಾರಿಸಿದರು. ದೊಡ್ಡ ಆಳ್ತನ, ಶಿಸ್ತಾಗಿ ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡಿದ ಸಫಾರಿ ವಸ್ತ್ರ, ಗಡಸು ಧ್ವನಿ, ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲನೆಂಬ ಯಾವ ಹಮ್ಮೂ ಇಲ್ಲ, ಕಿರುನಗೆ ನಕ್ಕರಂತೂ ಥೇಟ್ ಅಂಕಲ್ ಲೋಕನಾಥ್.  ಇವು ನಾನು ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು. ಅವತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಅವರಿಗೆ  66-67 ರ ವಯಸ್ಸು.  ತುಂಬಾ ಆಪ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದರು. ಆವಾಗಲೇ ನನಗೆ ಅವರ “ಅದರಲ್ಲಿ” ಶೈಲಿಯ ಸಂಭಾಷಣೆ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು.  ಒಂದು ವಾಕ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ “ಅದರಲ್ಲಿ” ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. “ಅದರಲ್ಲಿ ಪಿಯುಸಿಲಿ ಏನು ನಿನ್ನ ಪರ್ಸಂಟೇಜು ಅದರಲ್ಲಿ” ಇದು ಅವರ ಮಾತಿನ ಶೈಲಿ. “ಅದರಲ್ಲಿ” ಅನ್ನೋದು ಅವರ ಟ್ರೇಡ್ ಮಾರ್ಕ್. ಮೊದಮೊದಲು ಇದು ತಮಾಷೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ ನಂತರ ಅದೇ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿ ಹೋಗಿ “ಅದರಲ್ಲಿ” ಇಲ್ಲದೇ ಚೆಲುವೇಗೌಡರನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೂ ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು.

ನಾವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯ, ಕಾಲೇಜಿನ ಕಟ್ಟಡ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೆಗ್ಗಡದೇವನಕೋಟೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದೆವು. ಬೆಳಗಿನ ಕಾಡಹಾದಿಯ ಅನುಭವ ಹಿಂತಿರುಗುವಾಗ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸಿಬೇಕಾಗಿ ಬಂದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಹುಣಸೂರು ಮಾರ್ಗವಾಗೇ ಕೋಟೆ ತಲುಪಿದೆವು. ಸಿಇಟಿಯ admission ಸುತ್ತಿನಲ್ಲೂ ಸಿಐಟಿ ಕಾಲೇಜನ್ನೇ ಆರಿಸಿಕೊಂಡೆ. ನಾನು ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮುಗಿಸುವವರೆಗೆ ಚೆಲುವೇಗೌಡರೇ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಾಗಿದ್ದರು. ಇದರಿಂದ ಅವರ ಜೊತೆ ಹಲವು ಬಾರಿ ಒಡನಾಡುವ ಸಂದರ್ಭ ಒದಗಿ ಬಂತು.

ಬೆಳಗಿನ ದರ್ಶನ
ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ನ ಮೊದಲ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆರು ಗಂಟೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಎದ್ದು ಓದಬೇಕಿತ್ತು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೊಡಗಿನ ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆರು ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು ಓದುವುದೆಂದರೆ ಯಮಯಾತನೆ.
ಖುದ್ದು ಚೆಲುವೇಗೌಡರೇ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯಕ್ಕೆ ಆಗ ನಿಲಯಪಾಲಕರಾಗಿದ್ದ ಮಂಜುನಾಥ್ ಸರ್ ಮತ್ತು ಜಯಣ್ಣ ಸರ್ ಜೊತೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲರೂ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾರಾ ಎಂದು ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ನಾನಿದ್ದದ್ದು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯದ ಮೊದಲ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ. ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಈಗ ಬರುತ್ತಾರೆ ಆಗ ಬರುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಆತಂಕದಲ್ಲೇ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅರೆಬರೆ ನಿದ್ರೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಮಿತ್ರ ಉದಯ ಬೇಗನೆ ಎದ್ದು ಕಾರಿಡಾರಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡು ಥೇಟ್ ಚೆಲುವೇಗೌಡರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ “ಅದರಲ್ಲಿ ಏನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದಿಯಾ ಅದರಲ್ಲಿ” ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಮಾತನಾಡಿ ಜೀವ ಹಿಂಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಾವೊಂದಷ್ಟು ಜನ ದಡಬಡಾಯಿಸಿ ಎದ್ದು ಆನಂತರ ಅದು ಚೆಲುವೇಗೌಡರಲ್ಲ ಉದಯ ಎಂದು ತಿಳಿದ ಮೇಲೆ ಅವನಿಗೆ ಶಾಪ ಹಾಕಿ ಪುನ: ಮಲಗಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಪ್ರಸಂಗ
ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೇ ಮೊದಲ ಬ್ಯಾಚ್ ಆದ್ದರಿಂದ ಚೆಲುವೇಗೌಡರೇ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ ಬಹಳಷ್ಟು ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.  ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಡಿಮೆಯಿದ್ದಿದ್ದರಿಂದ ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲು ರಜಾ ಕೇಳಲು ಸಹ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ನೇರವಾಗಿ ಚೆಲುವೇಗೌಡರ ಅನುಮತಿ ಪಡೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು. ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಅವರು ಅನುಮತಿ ನೀಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಹಬ್ಬ ಗುರುವಾರವೋ, ಶುಕ್ರವಾರವೋ ಬಂದಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಒಂದೆರಡು ರಜಾ ಹಾಕಿದರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬಹುದೆಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಅನುಮತಿ ಕೇಳಲು ಚೆಲುವೇಗೌಡರ ಕಛೇರಿಯ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ. ಅವರ ಕಛೇರಿ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಹೇಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಹಲವು ಅಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಸಿದ್ದಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅವರ ಕಛೇರಿ ಒಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದೆ. ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಏನನ್ನೂ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದವರು ಮುಖ ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ಬರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿ, “ಏನು ಅದರಲ್ಲಿ” ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.
“ಸಾರ್ ರಜಾ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು”
“ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಕೊಡೋಕೆ ಆಗೊಲ್ಲ ಅದರಲ್ಲಿ”
“ಹಬ್ಬ ಇದಿಯಲ್ಲ ಸಾರ್”
“ನೂರೆಂಟು ಹಬ್ಬ ಇವೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ರಜಾ ಕೊಡೋಕಾಗೊಲ್ಲ”
“ಸಾರ್ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಹಬ್ಬ........”
“ಕೊಡೋಕಾಗಲ್ಲ ಅಂದ್ನಲ್ಲ ಅದ್ರಲ್ಲಿ”
“ಹಂಗಲ್ಲಾ ಸಾರ್, ನಾನು ಮನೆ ಹಿರೀಮಗ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಪೂಜೆ ಮಾಡಬೇಕು”
ಇದು ನನ್ನ ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಬಹಳಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿ ಇದನ್ನು ಹೇಳಿದರೆ ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಒಪ್ಪೇ ಒಪ್ಪುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಅಚಲ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಈ ಅಸ್ತ್ರವನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದೆ,  ನಾನು ಇದನ್ನು ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇ ತಡ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ನನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿ,
“ಅದರಲ್ಲಿ ನಾನು ಮನೆ ಹಿರೀ ಮಗನೆ ಅದರಲ್ಲಿ, ಇಲ್ಲಿ ಕೂತ್ಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾ ಇಲ್ವಾ” ಎಂದರು.
ನನ್ನ ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ತ್ರ ದಯನೀಯವಾಗಿ ವಿಫಲವಾಗಿತ್ತು. ಚೆಲುವೇಗೌಡರಿಂದ ನಾನು ಈ ಉತ್ತರವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನಗಾಗ 18 ವರ್ಷ, ಚೆಲುವೇಗೌಡರಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ಅನುಭವ. ಈ ತರದ ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅವರು ಎಷ್ಟು ನೋಡಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಬತ್ತಳಿಕೆಯಲ್ಲಾ ಬರಿದಾಗಿ ಏನೂ ಹೇಳಲು ತೋಚದೆ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಸ್ವಲ್ಪ ದನಿ ಎತ್ತರಿಸಿ  “yes………yes” ಅಂದರು. ನಾನು ಶಿಸ್ತಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಂತೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ತೆರಳಿದೆ.
ಅಂದಹಾಗೆ  “yes………yes” ಅಂದರೆ ಅರ್ಥ ’ಇನ್ನು ಮಾತಾಡಲು ಏನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸ ನೋಡು ಹೋಗು’ ಎಂದು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅರ್ಥವನ್ನು ಚೆಲುವೇಗೌಡರು ಎರಡೇ ಎರಡು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಳುಗರಿಗೆ ದಾಟಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು)