ದೇಶ ಸುತ್ತು: ಉತ್ತರ ಭಾರತ ಪ್ರವಾಸ - ಭಾಗ ೧

- ಅಕ್ಷಯರಾಮ ಕಾವಿನಮೂಲೆ

ಬಹುದಿನಗಳ ಕನಸೊಂದನ್ನು ನನಸು ಮಾಡುವ ದಿನ ಬಂತು. ಅದೊಂದು ಸಂಜೆ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಮನದಲ್ಲಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ. "ಒಂದಷ್ಟು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಪ್ರವಾಸ ಹೋಗಲೇ ?" ಅನುಮತಿಯೂ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಕೇರಳ ಪ್ರವಾಸದ ಯೋಜನೆ ಫಲಪ್ರದವಾಗದೇ ಹಾಗೇ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದತ್ತ ಮನ ಎಳೆದಿತ್ತು. ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಮೊದಲು ದೆಹಲಿಯ ಆಸುಪಾಸು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರೇಕ್ಷಣೀಯ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಸುತ್ತುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಮದುವೆ, ಮಗು ಆದ ಬಳಿಕ ಆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗಲಂತೂ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ತಿರುಗಲು ಹೋಗುವುದು ಕನಸಿನ ಮಾತಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಆ ತಲೆನೋವಿಲ್ಲ. ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಉತ್ತರ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಪಯಣ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ.

ಪ್ರವಾಸ ಸಿದ್ಧತೆ
ಹೋಗುವುದು ಎಂದ ಮೇಲೆ ಪ್ರವಾಸದ ಸಿದ್ಧತೆಯಾಗಬೇಕಲ್ಲಾ ? ಮನದಲ್ಲೊಂದು ತುಂಟ ಯೋಚನೆ ಓಡಿತು. "ಮನದನ್ನೆ ಕೃತ್ತಿಕಾ ಮತ್ತು ಮಗಳು ಚಿತ್ಕಲಾ ಇವರಿಬ್ಬರೂ ಉತ್ತರ ಭಾರತ ನೋಡಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೊಂದು ಅಚ್ಚರಿ ನೀಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ?" ಪ್ರವಾಸದ ವಿಷಯ ಕೊನೆ ದಿನದವರೆಗೂ ನಿಗೂಢವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು, ಹೋಗುವ ದಿನ 'ಸರ್ಪ್ರೈಸ್' ಕೊಡುವ ಎಂದುಕೊಂಡು ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಪ್ರವಾಸದ ವಿಷಯ ಗೌಪ್ಯವಾಗಿಡಲು ಕೇಳಿಕೊಂಡೆ.

ದೀಪಾವಳಿ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ರಜಾದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರವಾಸಿತಾಣಗಳೂ ಜನಸಂಧಣಿಯಿಂದ ತುಂಬಿರುತ್ತವೆ . ಅವೆರಡೂ ರಜಾದಿನಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಡಿಸೆಂಬರ್ ಮೊದಲ ವಾರ ನಾವು ಹೋಗುವುದೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಡಿಸೆಂಬರಿಗೆ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳು ಬಾಕಿ ಉಳಿದಿತ್ತು. ರೈಲಿನ ಸೀಟು ಕಾದಿರಿಸಲಂತೂ ತಿಂಗಳುಗಳ ಮೊದಲೇ ಕಾದಾಡಬೇಕು. ಹೋಗವುದೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರೂ "ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವುದು? ಎಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು? ಏನನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುವುದು?" ಯಾವುದೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ! ನಾಲ್ಕೈದು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಜಾಲಾಡಿ ಕೊನೆಗೂ ಒಂದು ಪ್ರವಾಸಪಟ್ಟಿ ಸಿದ್ಧವಾಯಿತು. ನನ್ನ ಕಿಸೆಗೆ ಹೊರೆಯಾಗದಂತಹ, ಆದರೆ ಉತ್ತಮ ದರ್ಜೆಯ ಹೋಟೆಲುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಒಂದು ಯುದ್ಧ ಗೆದ್ದಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾಯಿತು.

ಒಂದೆರಡು ಜಾಲತಾಣಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ಹೋಟೆಲ್, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿನ ಓಡಾಟಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಜಾಲ ಇರದಿದ್ದ ಕಾರಣ ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಹತ್ತಿರದ ಪೇಟೆಗೆ ಓಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ. ಕೊನೆಗೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿ ಕೃತ್ತಿಕಾಳಿಗೆ ಇದರ ಸುಳಿವೂ ಸಿಗದಂತೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸಿದೆ.

ಡಿಸೆಂಬರ್ ಮೂರಕ್ಕೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ದೆಹಲಿಗೆ 'ರಾಜಧಾನಿ ಎಕ್ಸ್ ಪ್ರೆಸ್' ನಲ್ಲಿ ಪಯಣ. ಮೂರನೇ ತಾರೀಕು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗುವುದೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದ್ದರೂ ಅನಿವಾರ್ಯ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ನವೆಂಬರ್ ಇಪ್ಪತ್ತೊಂಭತ್ತಕ್ಕೇ ಹೊರಡಬೇಕಾಯಿತು. ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಾನು ಸೇರಿ ಕೃತ್ತಿಕಳಿಗೆ ಪ್ರವಾಸದ ಪಟ್ಟಿ ಕೈಗಿಟ್ಟು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಾಗ ಎರಡು ನಿಮಿಷ ಮಾತಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು! ನಾವು ಕೊಟ್ಟ ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ನೋಡಿ ಕೃತ್ತಿಕಳಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ರೆಯಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು!

ಪ್ರಯಾಣ
ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಡಿಸೆಂಬರ್ ಮೂರರ ಸಂಜೆ ರೈಲು ಹತ್ತಲು ಸಿದ್ಧವಾದೆವು. ಒಂದಷ್ಟು ಬಟ್ಟೆ, ಪಾದರಕ್ಷೆಗಳನ್ನೂ ಖರೀದಿಸಿದೆವು. 'ಓಲಾ'ದ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿ ಕಾದ ನಮಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಳಮಳ ! ಅದೇನೋ ತೊಂದರೆಯಿಂದಾಗಿ ಒಬ್ಬ ಡ್ರೈವರ್ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ತಲೆಬಿಸಿಯಾಗಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ 'ಓಲಾ'ಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಅವರು ಕಳುಹಿಸಿದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಡ್ರೈವರಿಗೆ ವಿಳಾಸ ಹೇಳಿ ನಾವಿದ್ದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಕಾರು ಬಂದಾಗ ಏರಿದ್ದ ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ಹದಕ್ಕೆ ಬಂತು !

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೆದರಿ ಒಂದೆರಡು ಗಂಟೆ ಮೊದಲೇ ಹೊರಟ ಕಾರಣ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ರೈಲ್ವೇ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿದೆವು. 'ರಾಜಧಾನಿ ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್' ಆಗಲೇ ಬಂದು ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರಂನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತ್ತು. ಸೀಟಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟೆವು. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ 'ವಾರಾಂತ್ಯದ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿಗೆ' ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡು ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ ರೈಲಿಗೆ ಓಡಿಹೋಗಿ ಹತ್ತುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಕೃತ್ತಿಕಾ ಆಗ ತುಂಬು ಗರ್ಭಿಣಿ! ಅದೇ ಕೊನೆ, ಮತ್ತೆಂದೂ ತಡವಾಗಿ ರೈಲ್ವೇ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ತಲುಪುಬಾರದೆಂದು ಅಂದೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೆ.

ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೇ ರೈಲು ಬೆಂಗಳೂರು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಿತು. ಅದ್ಯಾಕೋ 'ರಾಜಧಾನಿ ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್' ಹಿಂದಿನಂತೆ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ ಎನಿಸಿತು. ಮುಂದಿನ ಮೂವತ್ತೆಂಟು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಅದೇ ನಮ್ಮ ಮನೆ. ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಸೀಟುಗಳಲ್ಲಿನ ಪ್ರಯಾಣಿಕರನ್ನು ಮಾತಿಗೆಳೆಯದಿದ್ದರೆ ರೈಲು ಪ್ರಯಾಣವೇ ಅಪೂರ್ಣ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಯಾಕೋ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಎದುರಿಗೇ ದಂಪತಿಗಳು ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದರೂ, ನನ್ನ ಮಗಳು ಆ ಮಗುವನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರೂ ಅವರು ನಮ್ಮತ್ತ ಮುಖಮಾಡುಲಿಲ್ಲ! "ಹೋಗಲಿ ಈ ಸಲ ಯಾಕೋ ಯಾರೂ ಹೊಸಬರು ಪರಿಚಯ ಆಗುವ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

ಮರುದಿನ ಎದುರುಗಡೆ ಕುಳಿತ ಒಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿ  ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಫಲನಾದೆ. ಆತ ವೆಲ್ಲೂರಿನಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ. ಪರಿಚಯವಾದ ನಂತರ  ಚೆನ್ನೈಯ ಮಹಾಮಳೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತು ಹೊರ‍ಳಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಅದರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಮಾತನಾಡಿದೆವು.

ದೆಹಲಿ
ಹಜರತ್ ನಿಜಾಮುದ್ದೀನ್ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದಿಳಿದಾಗ ಹಲ್ಲು ಕಟಗುಟ್ಟಿಸುವ ಚಳಿ ನಮಗಾಗಿ ಕಾದಿತ್ತು. ಕೃತ್ತಿಕಾ ಮತ್ತು ಚಿತ್ಕಲಾರಿಗೆ ಇದು ಹೊಸ ಅನುಭವ.

"ದೆಹಲಿಗೆ ಬಂದಿಳಿಯುವ ಹೊಸಬರ ದುಡ್ಡು ಕಬಳಿಸಿಯೇ ಸಿದ್ಧ" ಎಂದು ಶಪಥ ತೊಟ್ಟಂತೆ ಕಾಣುವ ಆಟೋ, ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಡ್ರೈವರ್ ಗಳ ಸಾಗರವನ್ನು ದಾಟಿ, ಓರ್ವ ಸಮರ್ಥ ಸಾರಥಿಯನ್ನೂ, ಸೂಕ್ತ ಬಾಡಿಗೆಯನ್ನೂ ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಆಟೋ ಹತ್ತಿ ಹೋಟೆಲಿನತ್ತ ಹೊರಟೆವು.

ಮುಂಗಡ ಕಾಯ್ದಿಟ್ಟ ರೂಮು ಸೇರಿ ಸ್ನಾನಾದಿಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟೆವು. ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ಕೊಡಲು ಹೊರಟು ಕೊನೆಯ ದಿನದವರೆಗೂ ಪ್ರವಾಸದ ವಿಷಯ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ ಕಾರಣ ಸ್ವೆಟರ್, ಜರ್ಕಿನ್, ಗ್ಲೌಸ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಅತ್ಯಗತ್ಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೊಳ್ಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ. "ಹೇಗಿದ್ದರೂ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಸಿಗುತ್ತವೆ" ಎಂದುಕೊಂಡು ಹೊರಟಿದ್ದೆವು. ಈಗ ಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಸಮಯ. ಹತ್ತಿರದ ಸರ್ದಾರ್ಜಿಯ ಹೋಟೆಲಿಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಆಲೂ ಪರಾಟಾ ಮುರಿದು ಬಾಯಿಗಿಟ್ಟೆವು. ಇನ್ನು ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಪಕ್ಕಾ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಊಟ ತಿಂಡಿ! ಬಾಯಿಗೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರುಚಿಸದಿದ್ದರೂ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ.

ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಹತ್ತಿರದ ಸೈಬರ್ ಸೆಂಟರಿಗೆ ಹೋದೆ. ಹೋಟೆಲ್, ರೈಲು, ಬಸ್ ಟಿಕೇಟುಗಳನ್ನು ಕಾದಿರಿಸಿದ್ದರೂ ಆಯಾಯ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಲು ಯಾವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವತ್ತು ಯಾವ ಪ್ರವಾಸಿ ಸ್ಥಳ ನೋಡಬೇಕು ಎಂಬುದೂ ನಿರ್ಧರಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲಿಗೆ ಕರೋಲ್ ಬಾಗಿಗೆ ಹೋಗಿ ಒಂದಷ್ಟು ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳೋಣವೆಂದು ಮೆಟ್ರೋದಲ್ಲಿ ಹೊರಟೆವು.

ಕರೋಲ್ ಬಾಗಿನಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ದಿನ ಸುತ್ತಿ ಜಾಕೆಟ್, ಗ್ಲೌಸ್, ಥರ್ಮಲ್ಸ್, ಟೋಪಿ (ಹಾಕಿಸಿ)ಕೊಂಡೆವು.

ಸಂಜೆ ಕೆಂಪುಕೋಟೆ ನೋಡಲು ಹೊರಟೆವು. ಮೆಟ್ರೋ, ಬಸ್ ಮೂಲಕ ಕೋಟೆಯ ಪ್ರವೇಶದ್ವಾರ ತಲುಪಿದಾಗ ಸೂರ್ಯ ತನ್ನ ದಿನ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದ. ತಣ್ಣನೆಯ ಮಂಜುಮುಸುಕಿದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಕೋಟೆ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗ ಹಲವಾರು ಗೈಡ್ ಗಳು ಎಡೆತಾಕಿದರು. ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬನನ್ನು ಆರಿಸಿ, ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆವು. ಅದಾಗಲೇ ಕೆಂಪುಕೋಟೆಯ ಸಂದರ್ಶನದ ಸಮಯ ಮುಗಿಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಕಾವಲುಗಾರರು ಜನರನ್ನು ಹೊರಗೆ ಅಟ್ಟಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಗೈಡ್ ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ತೋರಿಸಿ, ಒಂದೆರಡು ಕಡೆ ಕಾವಲುಗಾರರಿಗೆ "ಭಾಯ್ ಸಾಬ್ ಥೋಡಾಸಾ" ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹಲ್ಲುಗಿಂಜಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಕೋಟೆಯ ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ಸುತ್ತಿಸಿದ. ಪ್ರವೇಶ ದ್ವಾರ, 'ದಿವಾನ್ ಎ ಆಮ್', ಔರಂಗಜೇಬನ ಮಸೀದಿ, ಜನಾನಾ, ಹಮಾಮ್, 'ದಿವಾನ್ ಎ ಖಾಸ್' ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ ತನಗೆ ತಿಳಿದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ನಮಗೆ ಉಸುರಿದ. ಮೊಘಲ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಷರು ದೋಚಿದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿದ. ಮೊಘಲರು ಇತರ ರಾಜರನ್ನು ದೋಚಿದ್ದು, ಮತಾಂತರಗೊಳಿಸಿದ್ದು, ಅಡಿಯಾಳಾಗಿಸಿಕೊಂಡದ್ದರ ಸುದ್ದಿಯೇ ಇಲ್ಲ ! ಏಕಮುಖವಾದ ಇತಿಹಾಸದ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನ ಬರುವ ನೂರಾರು ಪ್ರವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಪಸರಿಸುವ ಈ ಕಾರ್ಯ, ತಿಳಿದೋ ತಿಳಿಯದೆಯೋ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಬೇಸರವೆನಿಸಿತು.

ಕೆಂಪು ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಜೆ ನಡೆಯುವ ಧ್ವನಿ - ಬೆಳಕಿನ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಮಯ ಸಾಲದೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆವು. ಮುಖ್ಯ ರಸ್ತೆಗೆ ಬಂದು ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಚಾಂದನಿ ಚೌಕದ ಮೆಟ್ರೋ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು. ಶನಿವಾರದ ಆ ಸಂಜೆ ಚಾಂದನಿ ಚೌಕದಲ್ಲಿ ಜನಸಾಗರವೇ ತುಂಬಿತ್ತು. ವಿವಿಧ ವಾಹನಗಳ ಪ್ರವಾಹ ರಸ್ತೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಹರಿದಿತ್ತು. ದೆಹಲಿಯ ಜನಸಾಗರದ ಕಿರು ದರ್ಶನವಾಗಿತ್ತು ! ಸೈಕಲ್ ವಾಲಾ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ ತುಳಿದು ನಿಲ್ದಾಣದ ಸಮೀಪ ಇಳಿಸಿದ. ಮಗಳು ಚಿತ್ಕಲಾ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದ್ದಳು. ಚಾಂದನಿ ಚೌಕದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ರಂಗೇರಿತ್ತು. ರಸ್ತೆಬದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಕಿವಿ, ದ್ರಾಕ್ಷಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಹಣ್ಣುಗಳ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಕೊಂಡು ಸವಿದೆವು.

ಮೆಟ್ರೋ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿಡಲೂ ಜಾಗವಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿದ್ರಿಸಿದ ಮಗಳನ್ನು ಹೆಗಲಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು, ಮೈಲುದ್ದದ ಸಾಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಟಿಕೆಟ್ ಕೊಂಡು, ಮತ್ತೆ ಮೈಲು ದೂರದ ಸಾಲಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಪೋಲೀಸರ ಭದ್ರತಾ ತಪಾಸಣೆ ಮುಗಿಸಿ ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರಂ ತಲುಪಿದಾಗ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹವೇ ಕಳೆದುಹೋದಂತಾಗಿತ್ತು. ರಾಜೀವ್ ಚೌಕದಲ್ಲಿ ಇಳಿದು, ಮತ್ತೊಂದು ಮೆಟ್ರೋ ಹತ್ತಿ ರಾಮಕೃಷ್ಣಾಶ್ರಮ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ತಲುಪಿ, ಮತ್ತೆ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಹೋಟೆಲ್ ತಲುಪಿದೆವು. ದೆಹಲಿಯ ಮೆಟ್ರೋದಲ್ಲಿ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಓಡಾಡಿದ್ದೆ, ಅದರ ಜನಸಂದಣಿಯ ಅನುಭವವೂ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರವಾಸದ ಸಮಯದ ಜನಪ್ರವಾಹ ಕಂಡು ತಲೆತಿರುಗಿದಂತಾಗಿತ್ತು. ಹೆಗಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ ಮಗಳಿಗೆ ಎಚ್ಚರವಾಗದಂತೆ ಜನಸಂದಣಿಯಲ್ಲಿ ನುಗ್ಗಿ ಹೊರಬರುವ ಕೆಲಸ ಕಷ್ಟ ಸಾಧ್ಯವೇ ಸರಿ.

ಗುರ್ಗಾಂವ್ ನಲ್ಲಿರುವ ಮಿತ್ರ ಶ್ರೀನಿವಾಸ್ ಮೂರ್ತಿಯವರ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೆ. ದೆಹಲಿಯನ್ನು ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮನಾಲಿ, ಶಿಮ್ಲಾ ಸುತ್ತುವುದಾಗಿ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದಷ್ಟು ಲಗೇಜನ್ನು ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇರಿಸಿ ಮರಳಿ ಬರುವಾಗ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಯೋಚನೆ ನಮ್ಮದಾಗಿತ್ತು. ಅಂತೆಯೇ ಮರುದಿನ ಮೆಟ್ರೋ ಹತ್ತಿ ಗುರ್ಗಾಂವ್ ನತ್ತ ಹೊರಟೆವು. ಒಂದು ಸೂಟ್ ಕೇಸನ್ನು ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿರಿಸಿ, ಕುಶಲೋಪರಿ ಮಾತನಾಡಿ ಮರಳಿ ಹೋಟಲಿನತ್ತ ಬಂದೆವು. ಹೋಟೆಲಿನಿಂದ ಚೆಕ್ ಔಟ್ ಆಗಿ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಕೌಂಟರ್ ನಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಅರ್ಧ ದಿನ ತಿರುಗೋಣ ಎಂದು ಹೊರಟೆವು. ಆದರೆ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಚಾಂದನಿ ಚೌಕದಲ್ಲಾದ ಗಡಿಬಿಡಿ, ಜನಸಂದಣಿ ನೆನಪಾಗಿ ಮತ್ತೆಲ್ಲಾದರೂ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡು ರಾತ್ರಿಯ ಮನಾಲಿ ಬಸ್ ತಪ್ಪಿಹೋದೀತು ಎಂಬ ಭಯದಿಂದ ಜಾಸ್ತಿ ದೂರ ತಿರುಗಾಡಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಒಂದಷ್ಟು ಕಾಲ ಕಳೆದೆವು. ಹತ್ತಿರದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸುತ್ತು ಹಾಕಿದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಗದ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ ಹಣ್ಣು, ತರಕಾರಿ, ಬಗೆಬಗೆಯ ಬಟ್ಟೆ, ಕರಕುಶಲ ವಸ್ತುಗಳ ಅಂಗಡಿಗಳತ್ತ ನೋಡಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗಿದೆವು. ಅಲ್ಲೊಂದು ಕಡೆ ಹಲಸಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ತುಂಡುಮಾಡಿ ತರಕಾರಿಯಂತೆ ಮಾರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ಅಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲಿಂದ ಬಂತಪ್ಪಾ ಎಂದು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ "ಮಂಡೀ ಸೇ ಲೇಕೇ ಆಯಾ" ಎಂಬ ಬಾಲಿಶ ಉತ್ತರ ಬಂತು ! ಕಿಲೋ ಹಲಸಿನಕಾಯಿಗೆ ಎಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ! ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಹಲಸಿನಕಾಯಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ತಲುಪದೇ ಕೊಳೆತು ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ !

ಮುಂದಕ್ಕೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಮರಳಿ ಹೋಟೆಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿದೆವು. ರಾತ್ರಿ ಎಂಟೂವರೆಗೆ ಕಾಶ್ಮೀರೀ ಗೇಟಿನಿಂದ ಮನಾಲಿಗೆ ಬಸ್ಸಿರುವ ಕಾರಣ ಆರೂವರೆಗೇ ಹೊರಡಬೇಕಿತ್ತು. ಹೋಟೆಲಿನಿಂದ ಅರ್ಧ - ಮುಕ್ಕಾಲು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಬಹುದು. ಆದರೆ ಮೆಟ್ರೋದಲ್ಲಿನ ಜನಸಂದಣಿಯ ಭಯದಿಂದ ತುಸು ಬೇಗವೇ ಹೊರಟರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹೋಟೇಲಿನ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೊಂದಿಗೆ ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆದೆ. ಮೊಬೈಲುಗಳ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಲು ಇಟ್ಟೆವು. ಆರೂಕಾಲಿಗೆ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ರೋ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು. ಮೆಟ್ರೋ ಹತ್ತಿ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ನಿಲ್ದಾಣ ಕಳೆದೊಡನೆ ನೆನಪಾಯಿತು, ಚಾರ್ಜಿಗಿಟ್ಟ ಕೃತ್ತಿಕನ ಮೊಬೈಲು ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲೇ ಬಾಕಿಯಾಗಿದೆ. ಜೀವ ಹೋದಂತಾಯಿತು. ಹೋಟಲಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡೋಣ ಎಂದರೆ ನೆಲದಡಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಮೆಟ್ರೋ ಗಾಡಿಯ ಒಳಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆಟ್ ವರ್ಕ್ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾಶ್ಮೀರೀ ಗೇಟ್ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿ ಹೋಟಲಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ನಮ್ಮ ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಮೊಬೈಲ್ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇತ್ತು.

ಕೃತ್ತಿಕಾ, ಚಿತ್ಕಲಾ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ನಿಲ್ದಾಣದ ಒಂದು ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳಿ ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟಾಗ ಏಳು ಗಂಟೆ. ಸಂಜೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೊದಲೇ ಹೊರಟ ಕಾರಣ ಬಸ್ ಹೊರಡಲು ಇನ್ನೂ ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೆಂದಿಗೂ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಕೊನೆ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಡಬಾರದು, ತುಸು ಮೊದಲೇ ಸಿದ್ಧವಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಪಾಠ ಕಲಿತೆ.

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮೈಲುದ್ದದ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಟಿಕೇಟು ಪಡೆಯುವಾಗ ಏಳೂಕಾಲು. ಭದ್ರತಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮೈತಡವಿಸಿಕೊಂಡು, ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರಂಗೆ ಓಡಿ ರೈಲಿಗೆ ಕಾದು ನಿಂತಾಗ ಏಳೂವರೆ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಮೂರು - ನಾಲ್ಕು ನಿಮಿಷಗಳಿಗೆ ಮೆಟ್ರೋ ಬರುವ ಕಾರಣ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿರಲಿಲ್ಲ. ರಾಜೀವ್ ಚೌಕದಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ರೋ ಲೈನ್ ಬದಲಿಸುವುದೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ. ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಆಶ್ರಮ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದು ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಮೊಬೈಲ್, ಚಾರ್ಜರ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಯ್ತು. ಅದೇ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ವಾಪಸ್ ಹೊರಟಾಗ ಸೈಕಲ್ ವಾಲಾ ಕೇಳಿದ "ಕಿತ್ನಾ ದಾಮ್ ಕಾ ಹೋಗಾ ಸಾಬ್ ಯೇ ಮೊಬೈಲ್? ಕಮ್ ಸೇ ಕಮ್ ದಸ್ ಹಝಾರ್ ಕೇ ಊಪರ್ ಹೈ ನಾ ?" ಸುಮ್ಮನೇ ಹೂಂಗುಟ್ಟಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಮೆಟ್ರೋ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದಿಳಿದು ರಿಕ್ಷಾವಾಲಾನ ಕೈಗೆ ನೂರರ ನೋಟು ತುರುಕಿ ಚಿಲ್ಲರೆಗಾಗಿ ಕಾಯದೆ ಹೊರಟರೆ "ಸಾಬ್, ವೋ ಮೊಬೈಲ್ ನಾ ಮಿಲ್ ಗಯಾ ತೋ ಆಪ್ ಕೋ  ಬಹುತ್ ಲಾಸ್ ಹೋತಾ ಥಾ ನಾ?" ಆಸೆಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಕೇಳಿದ ಸೈಕಲ್ ವಾಲಾ. ಮತ್ತೆ ಹೂಂಗುಟ್ಟಿದೆ. "ಇಸೀ ಖುಷೀ ಮೇ ಚಾಯ್ ಕೇಲಿಯೇ ದಸ್ ರುಪಯೇ ದೇ ದೋ" ಮರುಮಾತಾಡದೇ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ದಾಪುಗಾಲಿಟ್ಟೆ.

ಅಂತೂ ಕಾಶ್ಮೀರೀ ಗೇಟ್ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಮರಳಿ ಬರುವಾಗ ಗಂಟೆ ಎಂಟೂಕಾಲು. ಹೆಂಡತಿ, ಮಗಳು, ಲಗೇಜುಗಳೊಡನೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುವ ಅಂತರರಾಜ್ಯ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಓಡಿದೆ. ಅವರಿವರ ಬಳಿ ದಾರಿ ಕೇಳುತ್ತಾ ಮನಾಲಿಗೆ ಹೋಗುವ ವೋಲ್ವೋದ ಬಳಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಸಮಯ ಸರಿಯಾಗಿ ಎಂಟು ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ! ಬಸ್ಸಿನ ಹೊಟ್ಟೆಯೊಳಗೆ ಲಗೇಜು ತುರುಕಿಸಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟು, ಕಾದಿರಿಸಿದ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಎರಡು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಬಸ್ ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟಿತು. ದೇವರಿಗೊಂದು ನಮನ ಸಲ್ಲಿಸಿದೆ ಮನದಲ್ಲೇ. ಈ ಬಸ್ಸೇನಾದರೂ ತಪ್ಪಿದ್ದರೆ ಮುಂದಿನ ಹನ್ನೆರಡು ದಿನಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಯೋಜನೆ ಬುಡ ಮೇಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ! ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಮಲಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ.

ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಹಿಂದಿ ಸಿನಿಮಾ ಹಾಕಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲೋ ದಾರಿ ಮಧ್ಯೆ ಎರಡು ಮೂರು ಬಾರಿ ಚಹಾಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿತ್ತಾ, ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಿಮಾಚಲದ ಜನಪದ ಶೈಲಿಯ ಹಾಡು ಸಣ್ಣಗೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಡ್ರೈವರ್ ರಾಣಾ ಬಸ್ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

ಹಿಮಾಚಲದಲ್ಲಿ
ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆರರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ "ಮನಾಲಿ ಪಹುಂಚ್ನೇ ಮೇ ಔರ್ ಚಾರ್ ಪಾಂಚ್ ಘಂಟೇ ಲಗೇಗಾ. ರಾಸ್ತಾ ಮೇ ಕಹೀ ನಹೀ ರುಖೇಗಾ. ಖಾನಾ ಪೀನಾ ಹೈ ತೋ ಇಧರ್ ಹೀ ಕರ್ ದೋ" ಎಂದಾಗ ಎದೆ ಧಸಕ್ ಎಂದಿತು. ಇವರ ಪ್ರಕಾರ ಮನಾಲಿಗೆ ತಲುಪುವಾಗಲೇ ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಯಾದರೆ, ನಾವು ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ತಯಾರಾಗಿ ಹೊರಡುವಾಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನವಾಗಬಹುದು. ನನ್ನ ಪೂರ್ವ ಯೋಜನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಮನಾಲಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ದಿನ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ! ಅರ್ಧ ದಿನ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಹೋದರೆ ಉಳಿಯುವುದೇನು ? ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಇಳಿದು ಚಹಾ ಕುಡಿದೆವು. ಮಗಳಿಗೆ ಬ್ರೆಡ್ ತಿನ್ನಿಸಿದೆವು. ಬಸ್ ಹೊರಟಿತು. ತುಂಬಾ ದೂರ ಮಂಜು ಕವಿದ ರಸ್ತೆ. ಮುಂದೆ ತುಸುವೇ ಬೆಳಕು ಹರಿದು ಹೊರಗಿನ ರುದ್ರ ರಮಣೀಯ ಸೌಂದರ್ಯ ಕಾಣತೊಡಗಿತು.

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು)