ಜೇನು

-ಮೋಹನ್ ಮೂರ್ತಿ ಮಾಕೆಂ

ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ ’ಮಯೂರ’ದಲ್ಲಿ ಜೇನ್ನೊಣಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಕಥೆಯೊಂದು ಬಂದಿತ್ತು. ಆ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಂತಹ ಜೇನ್ನೊಣಗಳು ಮಧುವನ್ನು ಹೀರಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಗೂಡಿಗೆ ಮರಳುವಾಗ ನೃತ್ಯದ ಮೂಲಕ ಇತರೆ ಜೇನ್ನೊಣಗಳಿಗೆ ತಾವು ಮಧುವನ್ನು ಹೀರಿಕೊಡು ಬಂದ ಹೂವಿರುವ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಅಂಶ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಕೆರಳಿಸಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಕುತೂಹಲವನ್ನು ತಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶ ೨೦೦೫ರಲ್ಲಿ ನಾನು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ವ್ಯಾಸಂಗಕ್ಕಾಗಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಒದಗಿ ಬಂತು.


ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯದಲ್ಲಿ ನಾನಿದ್ದದ್ದು ಎರಡನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲಿ ಮಳೆಯ ಎರಚಲು ಕಾರಿಡಾರಿಗೆ ನುಗ್ಗದಂತೆ, ಕಾರಿಡಾರಿನ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಇದ್ದ ತಡೆಗೋಡೆಯ ನೇರಕ್ಕೆ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಆರ್.ಸಿ.ಸಿ.ಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಂತೆ, ಮೇಲಿನಿಂದ ಕೆಳಭಾಗಕ್ಕೆ ಎರಡಡಿಯಷ್ಟುದ್ದದ ತಡೆಗೋಡೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದರು. ಆ ತಡೆಗೋಡೆಯ ಮೂಲೆಗಳಿಗೆ ಬಿಸಿಲು ಬೀಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ತಂಪಾಗಿದ್ದ ಈ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಬಹುಶ: ಜೇನ್ನೊಣಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಗೂಡನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಪ್ರಶಸ್ತವಾದ ಸ್ಥಳವಾಗಿ ಕಂಡಿರಬೇಕು. ಒಂದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ, ಒಂದಷ್ಟು ಜೇನ್ನೊಣಗಳು ಗುಂಯ್ ಗುಡುತ್ತಾ ತಡೆಗೋಡೆಯ ಮೂಲೆಗಳ ವಾಸ್ತು ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನೋಡ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಜೇನ್ನೊಣಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೋಗಿ, ಮೂಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಗುಂಪು ಗುಂಪಾಗಿ ತಮ್ಮ ನಿಲಯ ನಿರ್ಮಾಣವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟವು. ಸಂಜೆಯಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಜೇನು ಗೂಡು ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ತೀರ ಕೈಯಳತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಜೇನು ಗೂಡು ನಿರ್ಮಾಣವಾದ್ದರಿಂದ ಒಂದಷ್ಟು ಜನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಗೆ ಸಮಸ್ಯೆ ವಿವರಿಸಿ, ಅ ಜೇನುಗೂಡನ್ನು ತೆಗೆಸುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡೆವು. ಕನ್ನಡದ ಭಕ್ತಿ ಪ್ರಧಾನ ಚಿತ್ರಗಳ ಕಥಾನಾಯಕನಂತೆ ಆತ ತನ್ನೆರಡು ಕೈಗಳನ್ನು ಕೆನ್ನೆಗೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡು, ಜೇನು ಸಾರ್, ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಸಾರ್, ಅಂಗೆಲ್ಲಾ ಓಡಿಸಬಾರದು ಎಂಬ ವಿವರಣೆ ಕೊಟ್ಟ. ಇದುವರೆಗೂ ಅವುಗಳಿಂದ ನಮಗೆ ಅಂತಹ ಕಿರಿಕಿರಿಗಳೇನು ಆಗಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ನಾವೂ ಸುಮ್ಮನಾದೆವು. ಹೀಗೆ ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಕಳೆದವು.

ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ಕಾರಿಡಾರಿನ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಕೊಠಡಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನಗೆ ಮಯೂರದ ಜೇನ್ನೊಣಗಳ ಕಥೆ ನೆನಪಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತು. ನನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಗೆಳೆಯ ಅಮರೇಶ್ ಇದ್ದ. ಸರಿ ಇವತ್ತು ಜೇನ್ನೊಣಗಳ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ನೋಡಿಯೇ ಬಿಡಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಜೇನುಗೂಡಿನ ಸಾಕಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಜೇನ್ನೊಣಗಳು ಅತ್ತಿಂದಿತ್ತ ಸರಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದವೇ ಹೊರತು, ಯಾವ ಜೇನೂ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸರಿ ಇನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನೋಡೋಣ ಎಂದುಕೊಂಡು ಜೇನುಗೂಡಿನ ಸಾಕಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ಹೋದೆ. ಅಮರೇಶ್ ದೂರ ನಿಂತುಕೊಂಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಯಾವಾಗ ನನ್ನ ಉಸಿರು ಜೇನ್ನೊಣಗಳಿಗೆ ತಾಗುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾದೇನೋ ಒಂದಷ್ಟು ಜೇನುಗಳು ಗೂಡಿನಿಂದ ಎದ್ದು ನನ್ನ ತಲೆಗೆ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡವು, ನನಗೆ ಅಸಾಧ್ಯ ಗಾಬರಿಯಾಯಿತು. ನನಗಿಂತಲೂ ಗಾಬರಿಗೊಂಡಿದ್ದ ಅಮರೇಶ್ ಅವಾಗಲೇ ಓಡಿ ಹೋಗಿದ್ದ. ನಾನು ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಕೈಯಿಂದ ತಲೆಗೆ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಜೇನುಗಳನ್ನು ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆಂದು ಕೈ ಎತ್ತಿದೆ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೋ ಓದಿದ್ದ “ಜೇನುನೊಣಗಳು ತಮಗೆ ಅಪಾಯವಿದೆ ಎನ್ನುವಾಗ ದಾಳಿ ನಡೆಸುತ್ತವೆ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಒಂದೆರಡು ಕಚ್ಚಿದರೂ ನಾವು ಅವುಗಳಿಗೆ ಅಪಾಯ ಮಾಡದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅವು ಏನು ತೊಂದರೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ವಿಚಾರ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನೆನಪಾಯಿತು. ಎತ್ತಿದ ಕೈಯನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಇಳಿಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟೆ. ತಲೆಗೆ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡ ಜೇನುನೊಣಗಳು ಯಾವ ಅಪಾಯವನ್ನೂ ಮಾಡದೇ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಹಾರಿ ಹೋದವು. ನನ್ನ ಕೊಠಡಿಯ ಬಳಿ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಲೆಗೆ ಮುತ್ತಿದ್ದ ಜೇನು ನೊಣಗಳೆಲ್ಲಾ ಮಾಯವಾಗಿದ್ದವು. ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ ಈ ವಿಚಾರ ಮನದಿಂದ ಮರೆಯಾಯಿತು. ನಾನು ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮುಗಿಸಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ.

ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನನ್ನ ಪರಿಚಿತರೊಬ್ಬರಿಂದ ದೂರವಾಣಿ ಕರೆ ಬಂತು. ನಾನು ಕರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ವಿಚಾರಿಸುವ ಮೊದಲೇ ಅವರು ಒಂದೇ ಉಸುರಿಗೆ “ಮೂರ್ತಿ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಯ್ತ, ತೇಜಸ್ವಿಯವರು ತೀರಿ ಹೋದರು.” ಅಂದರು. ವಿಷಯ ತಿಳಿದ ಕೂಡಲೇ ಜಗತ್ತೇ ಸ್ತಬ್ಧವಾದಂತೆನಿಸಿತು. ಏನು ಹೇಳಬೇಕು ತೋಚಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಂತರ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು. ನಾನು ನಂತರ ಕರೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ, ನಮ್ಮ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಟಿವಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಕೊಠಡಿಗೆ ಓಡಿದೆ. ಈಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ತೇಜಸ್ವಿ ನಿಧನರಾಗಿರುವ ಸುದ್ದಿ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಏನೋ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಖಾಲಿತನ, ಖಿನ್ನತೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಸಂಜೆಯ ವೇಳೆಗೆ ಈ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಆಚೆ ಬರುವುದೇ ಅಸಾಧ್ಯವೆನಿಸಿತು. ಈ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರಬೇಕಾದರೆ ಒಂದೇ ದಾರಿ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಒಂದು ವಾರ ರಜಾ ಹಾಕಿ, ಸಪ್ನಾ ಬುಕ್ ಹೌಸಿಗೆ ಹೊರಟೆ. ನಾನು ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಕಾಲೇಜಿನ ಗ್ರಂಥಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ, ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಳಿ ಇಸಿದುಕೊಂಡು ಓದಿದ್ದೆನಾದರೂ, ನನ್ನ ಬಳಿ ಅವರ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಪುಸ್ತಕಳಿದ್ದವು. ಅಂದು ನೇರವಾಗಿ ಸಪ್ನಾ ಬುಕ್ ಹೌಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದ್ದ (ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಅಂದು ಕೆಲವು ಮಿಲೇನಿಯಂ ಸೀರಿಸ್ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬಹುಪಾಲು ಪುಸ್ತಕಗಳು ಲಭ್ಯವಿದ್ದವು) ಎಲ್ಲಾ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟೆ. ಅಂದು ಮನೆ ತಲುಪಿದಾಗ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಾಗಿತ್ತು.  ಮನೆ ತಲುಪಿದವನೇ ಯಾರೂ ಏನೂ ಕೇಳಬೇಡಿ ಎಂದು ಹೇಳಿ ನನ್ನ ರೂಮನ್ನು ಸೇರಿಕೊಂಡೆ. ಮರುದಿನ ಬೇಗ ಎದ್ದವನೇ ಬೇಗ ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ಸಿದ್ಧವಾಗಿ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಓದಲು ಶುರು ಮಾಡಿದೆ. ಅವರ ನಿಗೂಢ ಮನುಷ್ಯರು ಮುಗಿಸಿ ಕಿರಗೂರಿನ ಗಯ್ಯಾಳಿಗಳಿಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿಯಾಯಿತು. ಮೂರನೇ ದಿನದ ವೇಳೆಗೆ ಅವರ ಮಿಲೇನಿಯಮ್ ಸಿರೀಸ್ ಮುಗಿಸಿ ಕರ್ವಾಲೋಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಕರ್ವಾಲೋ ಓದಬೇಕಾದರೆ ನನಗೆ ನನ್ನ ಜೇನ್ನೊಣದ ಪ್ರಸಂಗ ನೆನಪಾಯಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಕರ್ವಾಲೋ ಜೇನ್ನೊಣಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ನೀಡುತ್ತಾ ಹೇಳುವ ಮಾತುಗಳು ನನಗೆ ಜೇನ್ನೊಣ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಾಗ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ನನ್ನ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ್ದವು. ಕರ್ವಾಲೋ ಮುಗಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಿಳಿಯಾಯಿತು. ಸಂಜೆಯ ವೇಳೆಗೆ ನಾನು ಮಾಮೂಲಿ ಮನುಷ್ಯನಾಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಚೆನ್ನಾಗಿ upset ಆಗ್ತೀಯಾ ಬಿಡಪ್ಪಾ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ತರಾಟೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಹಾಕಿದ ಒಂದು ವಾರದ ರಜೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿ, ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳಿದೆ. ಮುಂದಿನ ಬಾರಿ ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು “ನೀನು ಯಾಕೆ upset ಆಗಿದ್ದೆ ಅಂತ ಈವಾಗ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು.”