ದೇಶ ಸುತ್ತು: ಉತ್ತರ ಭಾರತ ಪ್ರವಾಸ - ಭಾಗ ೬

- ಅಕ್ಷಯರಾಮ ಕಾವಿನಮೂಲೆ

[ಐದನೇ ಭಾಗಕ್ಕಾಗಿ - ದೇಶ ಸುತ್ತು: ಉತ್ತರ ಭಾರತ ಪ್ರವಾಸ - ಭಾಗ ೫]

ತಾಜ್ ಮಹಲಿನ ಮುಂದಿರುವ ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದಷ್ಟು ಫೋಟೋ ತೆಗೆದು ಹೊರಬಂದೆವು.

ಗೈಡ್ ಆಸೀಮುದ್ದೀನ್ ನಮ್ಮನ್ನು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಕರಕುಶಲ ವಸ್ತುಗಳ ಮಾರಾಟ ಮಳಿಗೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದ. ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಕುಶಲಕರ್ಮಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ರಾಟೆಯಂತಹದ್ದೊಂದು ಉಪಕರಣವನ್ನು ಬಳಸಿ ಅಮೃತಶಿಲೆ ಹಾಗೂ ಇತರ ಬಣ್ಣದ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ವಿವಿಧ ಆಕಾರ, ಗಾತ್ರಗಳಿಗೆ ಕತ್ತರಿಸಿ, ತಾಜ್ ಮಹಲಿನ ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲಿನ ಚಿತ್ತಾರದ ಪ್ರತಿರೂಪಗಳಂತಿರುವ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

"ಇವರೆಲ್ಲಾ ತಾಜ್ ಮಹಲ್ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಕಾರ್ಮಿಕರ ವಂಶಸ್ಥರು, ತಾಜ್ ನಿರ್ಮಾಣವಾದ ಬಳಿಕ ಶಹಜಹಾನ್ ಆ ಶಿಲ್ಪಿಗಳ ಕೈಕಡಿಸಿದ ಎಂಬುದೆಲ್ಲಾ ಸುಳ್ಳು" ಎಂಬ ವಾದ ಆಸೀಮುದ್ದೀನನದ್ದು ! ಒಳಗೆ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಆಗ್ರಾ ಸೀರೆಗಳು, ಬಗೆಬಗೆಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾರುತ್ತಿದ್ದರು.

"ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನು ಬಾ" ಎಂದು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದರೂ ನಯವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲವೆಂದು, ನನ್ನ ಟ್ರೈಪಾಡ್ ವಾಪಸು ಕೊಡಿಸಿ  ಸಂಭಾವನೆ ಪಡೆದು ನಮ್ಮಿಂದ ಬೀಳ್ಕೊಂಡ ಆಸೀಮುದ್ದೀನ್.

ಹೋಟಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು,  ಚೆಕ್ ಔಟ್ ಮಾಡಿ ಲಗ್ಗೇಜನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಆಗ್ರಾದ ಕೋಟೆ ನೋಡಹೊರಟೆವು. ವಾರಾಂತ್ಯವಾದ್ದರಿಂದ ಆಗ್ರಾದ ರಸ್ತೆಗಳು ಕಿಕ್ಕಿರಿದಿದ್ದವು. ಆಟೋವಾಲಾ ಹೇಗೋ ನುಗ್ಗಿ ನುಸುಳಿ ಕೋಟೆಯ ಮುಖ್ಯದ್ವಾರ ತಲುಪಿಸಿದ. ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಗೈಡುಗಳ ದುಂಬಾಲು. ಅವರಿಂದ  ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಒಬ್ಬನನ್ನು ಆಯ್ಕೆಮಾಡಿ ಕೋಟೆಯೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದೆವು. ದೆಹಲಿಯ  ಕೆಂಪುಕೋಟೆಯಂತೆಯೇ ಆಗ್ರಾಕೋಟೆಯೂ ಕೆಂಬಣ್ಣದ ಕಲ್ಲಿನ ಬೃಹತ್ ಗಾತ್ರದ ಕೋಟೆ. ಒಂದು ಭಾಗ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯ ಉಪಯೋಸಿತ್ತಿರುವ ಕಾರಣ,  ಸಾರ್ವಜನಿಕರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಕೆಲವೊಂದು ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ತೆರೆದಿದೆ. ಕೋಟೆಯ ಬೃಹತ್ ದ್ವಾರಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಒಳಸಾಗಿದರೆ ಸುಂದರ ಅರಮನೆಗಳು, ಮೊಘಲ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ವೈಭವದ ಕುರುಹಾಗಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದವು. ನಮ್ಮ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾ ಕರೆದೊಯ್ದ. ಶಹಜಹಾನ್ ನನ್ನು ಔರಂಗಜೇಬ ಬಂಧಿಸಿ ಇರಿಸಿದ್ದ ಅರಮನೆಯನ್ನೂ ನೋಡಿದೆವು. ದೂರದಲ್ಲಿ ತಾಜ್ ಮಹಲ್ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ವೈಭವದಿಂದ ಬದುಕಿ, ತಾಜ್ ಮಹಲಿನಂತಹ ಪ್ರೇಮ ಸ್ಮಾರಕ (?) ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಶಹಜಹಾನ್ ತನ್ನ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳನ್ನು ಗೃಹಬಂಧನದಲ್ಲಿ ಕಳೆಯಬೇಕಾಗಿ ಬಂದದ್ದು ವಿಧಿಯಾಟವೇ ಸರಿ. ನಮ್ಮ ಗೈಡಿನ ಬಳಿ ಹೊಸತೊಂದು ವಿಚಾರವೇ ಇತ್ತು ! ಮುಮ್ತಾಜಳಿಗೆ ಬಿಳಿಬಣ್ಣದ ಅಮೃತಶಿಲೆಯ ಮಹಲ್ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಬಳಿಕ ತನ್ನ ಸಮಾಧಿಗಾಗಿ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಶಿಲೆ ಬಳಸಿ ಅಷ್ಟೇ ದೊಡ್ಡದಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಮಹಲ್ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಹೊರಟಿದ್ದ. ಪ್ರಜೆಗಳ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣ ಹೀಗೆ ಭವನಗಳ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಪೋಲಾಗುವುದನ್ನು ತಡೆಯಲು 'ಪ್ರಜಾಹಿತ ಚಿಂತಕ'ನಾದ ಔರಂಗಜೇಬನು ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ತಂದೆಯನ್ನೇ ಬಂಧಿರಿಸಿದ !
"ಮೊಘಲರ ವೈಭವೋಪೇತ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಲೂಟಿಗೈದರು" ಎನ್ನುವ ಆತನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ತಿರುಚಿ ಬರೆದು ಭಾರತೀಯರ ತಲೆಯೊಳಗೆ ತುಂಬಿದ 'ಅನುಕೂಲಸಿಂಧು ಇತಿಹಾಸಜ್ಞ'ರ ಕರಾಳ ಮುಖ ಕಾಣಿಸಿತು ! "ಬ್ರಿಟಿಷರೇನೋ ಪರಕೀಯರು ಸರಿ, ಆದರೆ ಮೊಘಲರು ಯಾರು?" ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಾಲಗೆ ತುದಿಗೆ ಬಂದರೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. 

ರಿಪೇರಿ ಕೆಲಸವೇನೋ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜರನ್ನು ಗೃಹಬಂಧನದಲ್ಲಿರಿಸಿದ್ದ ಅರಮನೆ ನೋಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ. 

ಇತರ ಅರಮನೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ, "ದಿವಾನ್ ಎ ಖಾಸ್" "ದಿವಾನ್ ಎ ಆಮ್" ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸಿ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಉದ್ಯಾನವನದಲ್ಲಿ ವಿರಮಿಸಿದೆವು. ಗೈಡ್ ಮಹಾಶಯ ನಮ್ಮಿಂದ ಫೀಸು ವಸೂಲಿ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೊಂದು ಗಿರಾಕಿ ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟ. ಸಾಯಂಕಾಲದ ವರೆಗೂ ಸಮಯವಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಕಳೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು.

ಸುಂದರ ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಾ, ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುತ್ತಾ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ್ದ ಬೆಂಚುಗಳಲ್ಲಿ ವಿರಮಿಸುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆದೆವು. ಅಲ್ಲಿನ ಮರಗಳ ಮೇಲಂತೂ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ಅಳಿಲುಗಳು ನಿರ್ಭೀತಿಯಿಂದ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಪ್ರವಾಸಿಗಳ ಕೈಯಿಂದ ತಿಂಡಿತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಮಗಳು ಚಿತ್ಕಲಾ ಅಳಿಲುಗಳ ಜೊತೆ ಆಡಿ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಬಿಸ್ಕತ್ ನೀಡಿ ಖುಷಿಪಟ್ಟಳು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಪುರಾತತ್ವ ಇಲಾಖೆಯ ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಪ್ರವಾಸೀ ಮಾಹಿತಿ ಪುಸ್ತಕವೊಂದನ್ನು ಕೊಂಡೆ. ಹೊರಡುವ ಮುನ್ನ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅರಮನೆಗಳ ಒಳಗಿಣುಕಿ ಬಂದೆ. ಸಂಜೆ ಆರರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಜೈಪುರಕ್ಕೆ ತೆರಳುವ ರೈಲಿಗೆ ರಿಸರ್ವೇಶನ್ ಆಗಿತ್ತು. ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಮರಳಿ, ಲಗೇಜು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಡೋಣವೆಂದು ಕೋಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದೆವು. ಆಟೋ ಹಿಡಿದು ಹೋಟೇಲಿನತ್ತ ಹೊರಟಾಗ ಚಾಲಕ 'ಆಗ್ರಾ ಪೇಟಾ' (ಕುಂಬಳಕಾಯಿಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಸಿಹಿತಿನಿಸು) ಬೇಕೇ ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದ. "ಆಗ್ರಾದಲ್ಲೇ ನಂಬರ್ ವನ್ ಅಂಗಡಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ" ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಬೊಗಳೆ ಬಿಟ್ಟು ಸಣ್ಣದೊಂದು ಬೇಕರಿಯಂತಹ ಅಂಗಡಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದ ! ಅಂಗಡಿ ಚಿಕ್ಕದಾದರೂ ಅಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಬಗೆಯ 'ಪೇಟಾ'ಗಳಿದ್ದವು. ವಿವಿಧ ರುಚಿ, ಪರಿಮಳವಿರುವ ಪೇಟಾಗಳೇನೋ ಬಾಯಲ್ಲಿ ನೀರೂರಿಸುವಂತಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಬೆಲೆಗಳು ಬೆವರಿಳಿಸುವಂತಿದ್ದವು ! "ಏಕ್ ಮಹೀನೇ ಭೀ ರಖ್ ಸಕ್ತೇ ಹೇ ಸಾಬ್, ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್ ಕರ್ ಕೇ ದೇತಾ ಹೂಂ, ಕುಛ್ ಡ್ಯಾಮೇಜ್ ನಹೀ ಹೋಗಾ" ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಕಥೆ ಹೇಳಿದ ಅಂಗಡಿಯಾತ. ನಾವೂ ಮರುಳಾಗಿ ಒಂದಷ್ಟು ಕಿಲೋ ಕೊಂಡೇಬಿಟ್ಟೆವು. (ಮರುದಿನ ಜೈಪುರ ತಲುಪಿ ಸೂಟ್ ಕೇಸು ತೆರೆದ ಮೇಲಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಅಂಗಡಿಯಾತನ ಬುರುಡೆ. ಬೇರೆಬೇರೆ ಫ್ಲೇವರಿನ  ಪೇಟಾಗಳು ಒಂದರಮೇಲೊಂದು ಉರುಳಾಡಿ ಹೊಸತೊಂದು ಪರಿಮಳ ಉದ್ಭವವಾಗಿತ್ತು ! ಕೆಲವೊಂದರ ರಸ ಹೊರಚೆಲ್ಲಿ ಪೇಟಾ ತುಂಬಿದ್ದ ರಟ್ಟಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಒದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು !)

ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಬಂದು, ಹಸಿದ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿ, ನಮ್ಮ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ರೈಲ್ವೇ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು. ಭಾರತೀಯ ರೈಲ್ವೇ ಅಂದ್ಯಾಕೋ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಂತಿತ್ತು. ಸಂಜೆ ಆರಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತಕ್ಕೆ ಜೈಪುರ ತಲುಪುವ ಅಂದಾಜಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ರಿಸರ್ವೇಶನ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ರೈಲು ಆಗ್ರಾಕ್ಕೆ ಬರುವಾಗಲೇ ಗಂಟೆ ಏಳೂವರೆ ಕಳೆದಿತ್ತು, ಹೊರಡುವಾಗ ಎಂಟಕ್ಕೆ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷ ಬಾಕಿ ಇತ್ತು !

ತಡವಾಗಿ ಬಂದು, ತಡವಾಗಿಯೇ ಹೊರಟ ರೈಲು ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಜೈಪುರ ತಲುಪುವ ಬದಲು ಹನ್ನೆರಡು ಗಂಟೆಗೆ ಬಂದು ಮುಟ್ಟಿತು ! ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗಳ ಪ್ರಯಾಣ, ಅದೂ ಚಳಿಗಾಲದ ಸಾಯಂಕಾಲವಾದ್ದರಿಂದ ಹವಾನಿಯಂತ್ರಿತ ಬೋಗಿ ಬೇಡ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಸ್ಲೀಪರ್ ನಲ್ಲೇ ಸೀಟು ಕಾದಿರಿಸಿದ್ದೆ. ಭಾರತೀಯ ರೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಡೆಯುವಂತೆ, ರಿಸರ್ವೇಶನ್ ಇಲ್ಲದೇ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಇತರೇ ಪ್ರಯಾಣಿಕರೂ ಬಂದು ಖಾಲಿ ಜಾಗ ಕಂಡಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರು ! ನಮ್ಮ ಸೀಟಿನಲ್ಲೂ ಒಂದಷ್ಟು ಮಂದಿ "ಸ್ವಲ್ಪ ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ" ಎಂದು ಕೇಳಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರು. ಆಗ್ರಾದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಪಕ್ಕದ ಊರುಗಳಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಿರುವ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ನೌಕರರ ಗುಂಪು ಅದು. ನಿತ್ಯ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವವರಾದ್ದರಿಂದ ಪರಸ್ಪರ ಪರಿಚಿತರೇ. ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಮಾತುಕತೆ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದ ಹಾಗೂ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿರುಗಿತು. ನಾನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಅವರ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾದೆ. ಮುಂದಿನ ಎರಡು ಮೂರು ನಿಲ್ದಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಇಳಿದು ಹೋಗಿ ಬೋಗಿ ಖಾಲಿಯಾಯಿತು.

ಜೈಪುರ ತಲುಪಿದ ಮೇಲೆಯೇ ಊಟ ಮಾಡೋಣ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನಾವು ಸಂಜೆ ಆಗ್ರಾದಲ್ಲಿ ಏನೂ ಉಂಡಿರಲಿಲ್ಲ, ಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ದುರಾದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆಕೋಣೆ (ಪ್ಯಾಂಟ್ರಿ ಕಾರ್) ಕೂಡಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮಾರಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಬಿಸ್ಕತ್, ಚಿಪ್ಸ್ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲೇ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂತು. ಚಿತ್ಕಲಾ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದಳು, ಕೃತ್ತಿಕಾ ತೂಕಡಿಸತೊಡಗಿದಳು. ನಾವಿದ್ದ ರೈಲು ಜೈಪುರ ದಾಟಿ ಉದಯಪುರಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಗಾಡಿಯಾದ್ದರಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಮಲಗಿ ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರೆಗೆ ಜೈಪುರ ತಲುಪಿದಾಗ ಯಾರಿಗೂ ಎಚ್ಚರವಾಗದಿದ್ದರೆ ಉದಯಪುರದವರೆಗೂ ನಮ್ಮ ಸವಾರಿ ಹೋಗುವ ಭಯದಿಂದ ನಾನು ಎಚ್ಚರವಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೆ. ಡಿಸೆಂಬರಿನ ಉತ್ತರಭಾರತದ ಚಳಿ ಬಲವಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಉಡುಪುಗಳೆಲ್ಲಾ ಭದ್ರವಾಗಿ ಸೂಟ್ ಕೇಸಿನೊಳಗೆ ಮಲಗಿದ್ದವು, ಹೊರತೆಗೆಯಲು ಆಲಸ್ಯವಾಗಿ ಹಾಗೆಯೇ ಹಲ್ಲು ಕಟಕಟಿಸುತ್ತಾ, ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ಜೈಪುರದ ಆಗಮನಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ.

ನಾವು ರೂಮು ಕಾದಿರಿಸಿದ್ದ ಹೋಟೆಲ್ ಏನೋ ರೈಲ್ವೇ ನಿಲ್ದಾಣದ ಹತ್ತಿರವೇ ಇತ್ತು. ಹೋಟೇಲಿನ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಮಾತನಾಡಿದ್ದರಿಂದ, ತಡವಾದರೂ ತುಸು ಧೈರ್ಯವಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೆ. ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತರವರೆಗೆ ಹೋಟೆಲಿನವರು ರೈಲ್ವೇ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಇತ್ತು, ಆದರೆ ಈ ಉಚಿತ ಸೇವೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಯೋಗ ನಮಗಿರಲಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ !

ಜೈಪುರದಲ್ಲಿ:
ನಿಲ್ದಾಣದ ಹೊರಗೆ ಕಿಕ್ಕಿರಿದಿದ್ದ ಆಟೋ ಚಾಲಕರು ಕೈಹಿಡಿದು ಎಳೆದೇಬಿಟ್ಟರೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು. ಕೊನೆಗೊಬ್ಬ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮನ ಆಟೋ ಹತ್ತಿದೆವು. "ಹೋಟೆಲ್ ಕೃಷ್ಣಾ ಪ್ಯಾಲೇಸ್ ಮುಝೇ ಮಾಲೂಮ್ ಹೈ" ಎಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಆಟೋ ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡು ನೂರು ರೂಪಾಯಿಗೆ ವ್ಯವಹಾರ ಕುದುರಿಸಿಕೊಂಡ. ತುಸು ದೂರ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ತನ್ನ ವರಸೆ ತೋರಿಸತೊಡಗಿದ. "ಇನ್ನೊಂದು ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯತ್ತೇನೆ, ಕಡಿಮೆ ದರದ್ದು, ಒಳ್ಳೆಯದು, ಈ ಹೋಟೆಲ್ ಸರಿಯಿಲ್ಲ, ನಿಮಗೆ ಸ್ಟಾರ್ ಹೋಟೆಲ್ ಬೇಕೇ ?" ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುತ್ತಾ ಗಲ್ಲಿಗಲ್ಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡತೊಡಗಿದ. ನನಗ್ಯಾಕೋ ಭಯವಾಗತೊಡಗಿತು. ಅಪರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಇವನು ನಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲಿಗೋ ಕರೆದೊಯ್ದು ಕತ್ತಿಗೆ ಚೂರಿಹಿಡಿದು ದೋಚಹೊರಟರೆ ದೇವರೇ ಗತಿ ಎಂದುಕೊಂಡು ಹೋಟೇಲಿನವರಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಫೋನಾಯಿಸಿದೆ. ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಅವರು ಮಾತಾಡಿ ಮೊಬೈಲ್ ಆಟೋ ಚಾಲಕನ ಬಳಿ ನೀಡುವಂತೆ ಹೇಳಿ, ಫೊನಿನಲ್ಲೇ ಆತನಿಗೆ ದಾರಿ ಹೇಳತೊಡಗಿದರು. ಫೋನಿನಲ್ಲೇನೋ ತನಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತು ಎಂಬಂತೆ ಮಾತನಾಡಿದ ನಮ್ಮ ಸಾರಥಿ ಮತ್ತೆ ಒಂದೆರಡು ರಸ್ತೆ ಸುತ್ತಿಸಿದ. ಪುನಃ ಹೋಟೇಲಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಆತ ಚಾಲಕನ ಬಳಿ ಮಾತಾಡಿ ಅಂತೂ ಸರಿಯಾದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದು ತಲುಪಿದೆವು. ಅದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಹೋಟೆಲ್. ರಾಜಸ್ಥಾನಿ ಪರಂಪರೆಯ ಪುರಾತನ ಬಂಗಲೆಯೊಂದನ್ನು ಹೋಟೆಲಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿದ್ದರು. ಹೋಟೇಲಿನ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ನಮ್ಮ ಲಗೇಜನ್ನು ರೂಮಿಗೊಯ್ದು ಉಪಕರಿಸಿದರು. ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಗಳನ್ನು ಮಂಚದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಸಿ ಸುಖನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದೆವು.

ಮರುದಿನದ ಸೂರ್ಯೋದಯ ನಮಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡಿಸಿತು.  ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಗಾಜುಗಳಿಂದ ಮಾಡಿದ್ದ ಕಿಟಕಿಗಳ ಮೂಲಕ ಬಹು ವರ್ಣದ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಿತ್ತು. ರೂಮು ವಿಶಾಲವಾಗಿ, ಪಾರಂಪರಿಕವಾಗಿ ಸಜ್ಜುಗೊಂಡಿತ್ತು. ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಮರದ ಮಂಚ ಸರಳ, ಸುಂದರವಾಗಿತ್ತು. ಸ್ನಾನಾದಿಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ತಿಂಡಿಗೆ ಹೊರಬಂದಾಗ ತಿಳಿಯಿತು, ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಪದೇ ಪದೇ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಬೇಸರಿಸದೇ ಮಾತನಾಡಿದ್ದು ಹೋಟೆಲಿನ ಮಾಲೀಕ ಮತ್ತವನ ಮಗ ಎಂದು !

ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಪೂರಿ ಭಾಜಿ, ಬ್ರೆಡ್ ಜ್ಯಾಂ ಸವಿದು ನಗರ ವೀಕ್ಷಣೆಗೆ ಹೊರಟಾಗ ಕೌಂಟರಿನಲ್ಲಿ ಜೈಪುರದ ಪ್ರವಾಸಿ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳ ವಿವರವುಳ್ಳ ಪುಟ್ಟ ಕೈಪಿಡಿ ಉಚಿತವಾಗಿ ಕೊಟ್ಟು, ಎರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಏನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸಿ, ಬಾಡಿಗೆ ಗೊತ್ತುಮಾಡಿ ಕಾರನ್ನೂ ಕೊಡಿಸಿದರು. ಪುಟ್ಟ ಹೋಟೆಲಾದರೂ ಅತಿಥಿಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಕಾಳಜಿ ಕಂಡು ಖುಷಿಯಾಯಿತು.

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು)