ಫಸ್ಟ್ ಶೋ.... - ಭಾಗ ೨

- ಧನುಷ್‍ಗೌಡ (ಆದರ್ಶ ಮಹದೇವ)

[ಮೊದಲನೇ ಭಾಗಕ್ಕಾಗಿ - ಫಸ್ಟ್ ಶೋ... - ಭಾಗ ೧]

ಅಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಳೆದಂತೆ ನಾನು ಆ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂದಿದ್ದೆ. ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ರಾತ್ರಿ 11-1ರವರೆಗೆ ಆರಾಮಾಗಿ ಅಂಜಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಆರಂಬಿಸಿದ್ದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಜನರಿಂದ ಗಿಜಿಗುಡುತ್ತಿದ್ದ  ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿಯ ಸಮಯ ನಿಶಬ್ಧತೆಯಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಜನರ ಓಡಾಟವೂ ವಿರಳವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು . ಒಂದು ದಿನ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಸಹಾಯವಾಣಿಯೊಂದು ಮೊಳಗಿತು. ಒಂದು ಸಲ ಮೈ ನಡುಗಿತು,
ಮನೆಯವರಿಗೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆವು ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ಮೊಬೈಲ್ ನೆಟವರ್ಕ್ ಬ್ಯುಸಿ ಬರಲಾರಂಬಿಸಿತು. ರಾತ್ರಿ 1ಗಂಟೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸಿದ್ದ ನನಗೆ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಹೊರ ಬರಲು ಹೆದರಿಕೆಯಾಯಿತು, ಮೊದಲೆ ಪೊವೈ ಮುಂಬೈ ಒಂದು ಐಟಿ ಸ್ಥಳವಾಗಿತ್ತು. ಕಂಪನಿಯ ಸಂಜೆ ಬಿಡುವ ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ವಾತಾವರಣ ತಿಳಿಯಾಗುವವರೆಗು ಮುಂದೂಡಲಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಮನಸಲ್ಲಿ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಅಪಾರ್ಟ್‍ಮೆಂಟ್ ತಲುಪುವ ದಾರಿ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಥವ ಅಕ್ಕ-ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಟೆರರಿಸ್ಟ್ ದಾಳಿಮಾಡಬಹುದಾದಂತಹ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಗುರುತುಮಾಡಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಸ್ಪೋಟದಲ್ಲಿ ಗಾಯಗೊಂಡವರಿಗೆ ಸಮೀಪದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಕೆತ್ಸೆ ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಹಾಗು ಅವರಿಗೆ ರಕ್ತದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿತ್ತು. ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ವಿನಂತಿಯನ್ನು ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ಪೋಟದ ಸ್ಥಳ ದೂರವಿದ್ದರೂ ಮೊದಲೇ ಹೆದರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ವಿಷಯವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ರಕ್ತದಾನಮಾಡುವಂತಹ ಆಲೋಚನೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕೇವಲ 30-40 ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾರವಾದಂತಹ ವಿಷಯ ನನ್ನನ್ನು ಚಕಿತಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ರಕ್ತ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿದ್ದು ಮತ್ತು  ವಾಹನದಟ್ಟಣೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುವುದರಿಂದ ರಕ್ತದಾನಮಾಡಲು ಮತ್ತೆ ಯಾರೂ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಹತ್ತಿರ ಬರುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲವೆಂದು ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಹೆದರುತ್ತಿರುವ ನನಗೆ ದಾಳಿ ನಡೆದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಪೋಟಕ ದೊರೆಯತ್ತಿದ್ದರೂ ಹೆದರದೆ ಈ ಪರಿಯಾಗಿ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಧಾವಿಸುತ್ತಾರೆನ್ನುವುದೇ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ನಿಲುಕದ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು . ಅಂದು ನಾವು ಮನೆ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕತ್ತಲಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಎಷ್ಟೋ ಜನರು ಇನ್ನು ಕಾಲು ಭಾಗದ ದಾರಿಯನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ತುರ್ತು ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಕಡೆಯ ದಾರಿಯನ್ನು ಮೀಸಲಿದ್ದ ಕಾರಣ ಜನರು ರಾತ್ರಿಯನ್ನು ದಾರಿಯಲ್ಲೆ ಕಳೆಯಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೆ ಯಾರೊಬ್ಬರು ಮೀಸಲಿದ್ದ ರೋಡಿನ ಕಡೆಯಿಂದ ಪ್ರಯಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ, ಮಾರ್ಗ ಮಧ್ಯದ ಮೆನಯವರು ಸಹ ಜಾತಿ, ಮತ, ಭೇಧವನ್ನು ಮರೆತು ಅವರಿಗೆ ನೀರು ಹಾಗು ಸಣ್ಣ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಉಚಿತವಾಗಿ ನೀಡಿದರು. ಎಷ್ಟೋ ವರುಷದ ನಂತರ ಸಂಭವಿಸಿದ ಪ್ರಕೃತಿ ಪ್ರಕೋಪಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ ನಲುಗಿದ ಚೆನ್ನೈನಲ್ಲಿ ನೀರಿನ, ಹಾಲಿನ ದರವನ್ನು ಹತ್ತು ಪಟ್ಟು ಏರಿಸಿ ಮಾರಿದ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಮುಂಬೈ ನನ್ನ ಮನೆಯೆಂದು ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿದದ್ದು.
ಆದರೆ ಒಂದು ಸರಣಿ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟಕ್ಕೆ ಜನರು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ ರೀತಿ ಕಂಡು ವಿಸ್ಮಯವಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಒಂದು ಕಡೆ ಜನರ ರಕ್ಷಣಾ ಕಾರ್ಯ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ರೈಲ್ವೆ ಹಳಿಯ ಮರು ಜೋಡಣೆಯು ಭರದಿಂದ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರಿಗೆ ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯ ಮೊದಲ ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೇನ್ ಏನೂ ವಿಳಂಬವಿಲ್ಲದೆ ಹೊರಡಬೇಕೆಂಬ ಮಹಾತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆ. ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟಗೊಂಡ ಹಳಿಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪರೀಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ಸ್ಟೇಷನ್‍ನಲ್ಲಿ ಸಿಡಿಯದೆ ಉಳಿದಿದ್ದ ಸ್ಪೋಟಕವು ದೊರೆತ ಮಾಹಿತಿ ಪ್ರಸಾರವಾಯಿತು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಜನರು ಆ ಹಳಿಯ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ದಿನ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆದದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ, ಸಂಪೂರ್ಣ ರಾತ್ರಿ ಅದೇ ವಿಚಾರವನ್ನು ಹಾಗು ಅವರು ನುಸಿಳಿರಬಹುದಾದಂತಹ ಮಾಹಿತಿಯು ಮರು ಪ್ರಸಾರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರ ಮಧೈ ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ವಾರ್ತೆಯಾಗಿ ಸಿಡಿಯದೆ ಅಥವ ಸಿಡಿಸಲು ಇಟ್ಟಿದ್ದ ವಸ್ತುಗಳು ಪತ್ತೆಯಾದ ವಿಷಯಗಳು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮೊದಲ ರೈಲು ಹೊರಡುವ ಸಮಯ, ಏನಾಶ್ಚರ್ಯ! ಮತ್ತದೆ ಜನರ ಜಾತ್ರೆ ಮೊದಲ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಸಿಧ್ದವಾಗಿತ್ತು. ಇದು ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವೆಂಬಂತ್ತಿತ್ತು. ಯಾವ ಹಿಂಜರಿಕೆಯಿಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ ಜನರು ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನಾರಂಭಿಸಿದರು. ಇದೂ ‘ದೇಶದ ಜನರು ಒಂದು ರೀತಿಯಾದರೆ ನಾವೊಂದು ರೀತಿ’ ಎಂದು ಸಾರುತ್ತಿತ್ತು ಹಾಗೂ ನೀವೆಷ್ಟು ದಾಳಿಮಾಡಿದರೂ ನಾವು ನಿಮ್ಮ ಭಯವಿಲ್ಲದೆ ನಿರ್ಭೀತಿಯಿಂದ ಬದುಕುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಸಾರಿ-ಸಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಮೊದಲೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಇಂದಿನ ಒಂದು ಘಟನೆ ನನ್ನನ್ನು 8 ವರುಷ ಹಿಂದೆ ಕರೆದೊಯ್ದಿದೆ ಮತ್ತು ಲೇಖನಿಯನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೈಗಿಟ್ಟದೆ. ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸದ ನಾನು, ಮತ್ತೆ ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ಮೊದಲು ಶುಕ್ರವಾರ ಸಂಜೆ 7 ಗಂಟೆಯ ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಸಿ ನಂತರ ಚಾಮುಂಡಿಗೆ ಹೋಗಲು ಅಭ್ಯಾಸವಾಯಿತು. ಒಂದು ದಿನ ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿದ್ದು ತಡವಾದ್ದರಿಂದ ಕೊನೆ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಕೂರಲು ಜಾಗವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಿಲ್ಲಲೇನು ಅಡ್ಡಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ರೈಲು ಹೊರಡಲು ಶುರುವಾದ ತಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲೋ ಇದ್ದ ಜನಜಂಗುಳಿ ಕೊನೆ ಬೋಗಿಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಾಗಿತ್ತು. ಆರಾಮವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ ನನಗೆ ಒಂದು ಕಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವುದಕ್ಕೂ ಜಾಗವಿಲ್ಲದಂತಾಯಿತು. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ, ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದವರನ್ನು ಜರುಗಲೇಳಿದರು. ನಾನು ಮನಸಲ್ಲೇ  ಮೊದಲೆ ನನಗೆ ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂಬಂತೆ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ನನ್ನನ್ನು ಮೇಲೆ ಹೋಗಲು ಹೇಳಿದರು, ಮನಸು ಹೋಗು ಎಂದರೂ ಬಾಯಿ ಮಾತಿಗೆ ಬೇಡವೆಂದೆ. ಆದರೆ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿ ಮೇಲೆ ಕೂರಲು ಹೇಳಿದರು. ಕೊನೆಯ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಮೇಲೆ ಕೂರುವುದು ತುಂಬ ಸಾಹಸದ ಕೆಲಸವೆ, ಆದರೆ ಕಾಲು ನೋವು ತಡೆಯಬಹುದೆಂಬ ಆಸೆಯಿಂದ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ರೈಲು ಕೆಂಪೇಗೌಡ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಹೊರಟು ಕೆಂಗೇರಿ ತಲುಪಿತ್ತು. ಅವಾಗಲೆ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದು ಅವರು ಇಸ್ಪೀಟು ಆಡಲು ನನಗೆ ಜಾಗ ಮಾಡಿ ಕಳಿಸಿದರೆಂದು. ಆ ಇಕ್ಕಟ್ಟಿನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಕೊಂಚವೂ ಕಿರಿ-ಕಿರಿಯಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಆಟವಾಡುತ್ತ ಸಾಗಿದರು. ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಗಳಿಸಿದ ಹಣವನ್ನು ಹೀಗೆ ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆಂಬ ನೋವಿದ್ದರೂ ಅವರ ಧಣಿವನ್ನು ಹೀಗೆ ಮರೆಯುತ್ತಾರಲ್ಲ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ಇವರನ್ನು ನೋಡಿ ನನ್ನ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕುನ್ನು ನೆನೆದು ಮರುಕವಾಯಿತು. ಇದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವುದು ‘ಬದುಕನ್ನು ಬದುಕುವುದಕ್ಕೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಆನಂದದಿಂದ ಕಳೆಯಬೇಕೆಂದು’.