ನಾನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದು...

-ರವಿಶಂಕರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ

ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಾಗಿದ್ದಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಉದಯವಾಣಿ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ತರುತ್ತಿದ್ದರು. ಜೊತೆಗೆ, ತುಷಾರ, ಮಯೂರ, ತರಂಗ, ಸುಧಾ, ಚಂದಮಾಮ, ಬಾಲಮಂಗಳ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ, ಅಣ್ಣಂದಿರು ಎಲ್ಲರೂ ಓದುವ ಆಸಕ್ತಿ ಇದ್ದವರೇ ಆದ್ದರಿಂದ, ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ನನಗೂ ಓದುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಬಂತು.

ನಾನು ಓದಲು ಕಲಿಯುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ ಎಲ್ಲ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದರಿಂದ, ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುಗಿಸುವ ಕೆಲಸ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದೆ. ಮಕ್ಕಳ ಪುಟಗಳೆಂದೇ ಕೆಲವಾದರೂ ಪುಟಗಳನ್ನು ಮೀಸಲಿಡುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ, ನನ್ನ ಓದು ಮುಂದುವರಿಯಿತು. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರೊತ್ಸಾಹಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಾಗೆ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಊರಿನ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಶಾಲೆಗಳ ಮಕ್ಕಳ ಲೇಖನ, ಕವನಗಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಹೆಸರಿನ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಅವರವರ ಶಾಲೆಗಳ ಹೆಸರುಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಜೊತೆಗೆ "ಪ್ರಕಟವಾದ ಲೇಖನ ಮತ್ತು ಕವನಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಸಂಭಾವನೆ ನೀಡಲಾಗುವುದು" ಎಂಬ ಸಂಪಾದಕರ ಒಕ್ಕಣೆಯೂ ಕೂಡ ನನ್ನನ್ನು ಸೆಳೆದಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ನಾನೂ ಕೂಡ ಬರೆಯಬೇಕು, ನನ್ನದೂ ಹೆಸರು ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬರಬೇಕು ಎಂಬ ಆಸೆ ಬಲವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.
ನಾನಾಗ ೯ನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ, ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿದ್ದ, ಕೆ. ಎಸ್. ನರಸಿಂಹ ಸ್ವಾಮಿಯವರ 'ಹಕ್ಕಿಯ ಹಾಡಿಗೆ ತಲೆದೂಗುವ...' ಹಾಡು ನನ್ನನ್ನು ಸೆಳೆಯಿತು. ಅದೇ ರೀತಿ, ನನ್ನದೇ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಕವನ ಬರೆಯುವಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೂ ಸಫಲನಾದೆ. ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅದನ್ನು 'ಮಯೂರ'ಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿದೆ ಕೂಡ. ಆ ನಂತರ ಕಾಯುವುದೇ ಕೆಲಸ! ಮುಂದಿನ ೨-೩ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೊದಲ ಕವನ ಪ್ರಕಟವಾಯಿತು ಕೂಡ!
ಪ್ರಥಮ ಬಾರಿಗೆ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಶಾಲೆಯ ಹೆಸರು ಪ್ರಕಟವಾದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಮೂರೇ ಗೇಣು! ಮುಂದೆ ೨-೩ ತಿಂಗಳಿನ ನಂತರ ನನ್ನ ಹೆಸರಿಗೆ ೧೦ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಮನಿ ಆರ್ಡರ್ ಬಂತು. ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ದುಡಿಮೆಯ ಆ ೧೦ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನಾನು ಜೀವಮಾನವಿಡೀ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿಯ ಮೊತ್ತ ಸಣ್ಣದಾದರೂ, ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಅದು ಅಮೂಲ್ಯ ನಿಧಿಯಂತೆಯೇ ಕಂಡಿತ್ತು.  ಆ ಕವನ ಪ್ರಕಟವಾಗದೆ ಇದ್ದರೆ, ಮುಂದೆ ನಾನೆಂದೂ ಬರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ. ಆ ಒಂದು ಕವನವೇ ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಎಲ್ಲ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಕಾರಣ. ಆ ಒಂದು ಘಟನೆಯೇ ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಎಲ್ಲ ಬರವಣಿಗೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ. ಅದರ ನಂತರ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಕವನಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದೆ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜನರು ಬರೆಯುವ ರೀತಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದೆ. ಕವನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಜ್ಞಾನ ವೃದ್ಧಿಸಿತು. ಮುಂದಕ್ಕೆ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಕೆಲವೊಂದು ಕವನಗಳು ವಿವಿಧ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದವು, ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಉತ್ಸಾಹ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.
೯/೧೦ ನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಕವನ ಪ್ರಕಟವಾದದ್ದನ್ನು ಕಂಡ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯ ಟೀಚರ್ ಒಬ್ಬರು ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ಕವನಗಳನ್ನು ತಂದು ತೋರಿಸಲು ಹೇಳಿದರು.  ಅವರು ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಓದಿ, ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಸೂಚಿಸಿ, ಮತ್ತಷ್ಟು ಬರೆಯುವಂತೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದರು. ಅವರು ಆ ದಿನ ಸ್ಟಾಫ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿದ ಎಲ್ಲ ಅವರ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ನಾನು ಬರೆಯುವ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿ, ನನ್ನ ಕವನಗಳು ಪ್ರಕಟವಾದದ್ದನ್ನೂ ಹೇಳಿ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿದ್ದು ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಬರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.
ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಸುಖ ಬೇರೆಯದೇ. ಬರೆಯುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಹೆಮ್ಮೆಯಿದೆ.